Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 100

98
TJRVALi
útgáfu. Eru fleiri fyrirspurnir ? . . .
J>á skipa ég lærisveinum mínum að
booa hið nýja fagrnaðarerindi og skíra
vantrúaða."
Trúar-lcekning.
Hinir áhugasömu lærisveinar tóku
nú að boða trúna; og til Palmýra
streymdu trúskiptingar úr öllum átt-
um ásamt fólki, sem kom til þess að
gera grín. Meðal þessa fólks var hár
og veiklulegur maður að nafni Newel
Knight. Newel hafði verið veikur á
sálinni; og þegar hann leitaði ráða
spámannsins, fékk hann skipun um
að fara einförum og biðjast fyrir.
Hann iá á bæn heilt kvöld úti í skógi
og þegar hann kom heim varð kona
hans óttaslegin að sjá hið nábleika
andlit hans. Hún sendi eftir Jósep.
Spámaðurinn varð höggdofa af því,
sem hann sá. Newel lá á gólfinu og
engdist af kvölum. Hann sparkaði í
ósýnilega óvini og sló eins og óður
væri með báðum höndum. Það hafði
komizt á loft, að Newel hefði fengið
kast og nágrannarnir höfðu safnast
saman.
Kona nokkur hvíslaði felmtursfull:
„Hann er haldinn af djöfli."
Þessu var hvíslað frá manni til
manns og loks heyrði Jósep, hvað
sagt var.
Einhver sagði: „Þú ert spámaður.
Sýndu okkur að þú rekir út djöfla.“
Jósep var í vanda. Hann sá hér
tækifæri ef guð vildi styrkja hann,
en hann var tregur að stofna fram-
tíð kirkjunnar í hættu í eitt skipti
fyrir öll. Því ef hann reyndist van-
megnugur.. .
„Fljótt!" hrópaði kona úr hópnum.
Newel fékk enn ákafari krampa og
slefaði. Jósep starði á hann hikandi.
En allt í einu beygði hann sig yfir
hinn þjáða mann, greip i handlegg
hans og sagði hárri röddu: „Newel
Knight, þú þjáist af illum anda! í
nafni almáttugs guðs rek ég djöful-
inn út af þér! Statt upp og gakk!“
Hópurinn hörfaði.undan eins og frá
beði líkþrás manns. Newel lá um
stund kyrr og skjálftakippir fóru 5
gegnum hann, en síðan reis hann
hægt og rólega á fætur. Krampinn
í líkama hans hvarf. Andlit hans fékk
á sig rólegan, kyrrlátan blæ, þrátt
fyrir fölvann. Hann stóð um stund
eins og til þess að reyna fætur sínar,
en hrópaði síðan með rödd, sem vakti
furðu allra: „Dýrð sé guði!“
Kona hans kom og leiddi hann til
sængur. Hann lá þar rólegur, en
alveg örmagna. Hann brosti veiku
brosi til Jóseps og sagði: „Það var
sosum djöfull. Eg sá þegar hann
fór.“
„Eg sá hann líka,“ hrópaði kona,
sem stóð hjá og greip hönd Jóseps
og kyssti hana aftur og aftur. „Dýrð
sé guði! Guði sé lof! Ég ætla að láta
skírast."
Orðrómurinn um kraftaverkið
dreifðist eins og eldur í sinu. Hópar
af fólki komu til Palmýra að leita
hins nýja spámanns; sumir með al-
eigu sina með sér.
Jósep var mjög glaður, en ofsi
óvina hans óx stöðugt. Hann var
skyndilega dreginn fyrir dóm og sak-
aður um að æsa upp lýðinn, ræna
konu og kvænast henni, grafa eftir
fjársjóðum í annarra landi og um
guðlast. Þó að hann væri sýknaður,
var hann óðara handtekinn aftur og
fluttur til Kolesville. I þetta skipti
voru ákærurnar skrilæsingar, galdr-
ar og mök við djöfulinn.
1 annað sinn var hann látinn laus
eftir strangar yfirheyrslur og falsk-
ar vitnaleiðslur.
Jósep vissi að hann var ekki ör-
uggur um líf sitt í New York. Hann
var nú orðinn þekktur víðsvegar eft-
ir réttarhöldin og vinir hans báru
honum fréttir um að óþjóðalýður
væri með ráðagerðir um að taka hann
af lífi án dóms og laga, en tjarga
fjölskyldu hans og lærisveina. Hann
vissi ekki hvert halda. skyldi. Kirkja
hans þarfnaðist manns með járnvilja
í stað manna eins og Newels Knights
og Olivers Kowdery.