Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 92

90
tTRVAL
er yrðu teknir gildir sem heilagir.
1 mörgum hæðunum á þessu svæði
hafði verið grafið eftir verðmætum,
sem sagt var, að Spánverjar hefðu
falið. Hann gæti leitað dálitið og ef
til vill mundi guð leiðbeina honum.
Ef til vill voru töflurnar raunveru-
legar, en um það var hann ekki viss.
En að hann væri spámaður efaði
hann ekki lengur og hann tók að búa
í haginn fyrir hlutverk sitt.
í Palmýra var málfundafélag fyrir
unga menn og í það gekk hann. Eft-
ir því sem hann varð öruggari um
örlög sín og vald, því mælskari gerð-
ist hann. Brátt tók hann að prédika
með djörfung það, sem honum lá á
hjarta. Einn sunnudag otaði hann
krepptum hnefanum framan í 200
manns og hrópaði: „Sjá, ég segi yður,
öll kirkjufélög nú á dögum eru viður-
styggð! Þér tilbiðjið með vörunum,
já sannlega, en hjörtu yðar eru
langt frá guði!“
„Hæ, Jói. Hvar hefurðu fengiö allt
þetta já sannlega ?“
„Þögn!“ þrumaði Jósep. „Þið eruð
hér að tala við spámann. Gjörið iðr-
un, ef þið viljið flýja reiði guðs.
Sjá . . .“
„Eg skipa þér að hætta öllu þessu
sjá-i við okkur!“
„Þú Silas Kashart, þarna fyrir aft-
an með holdlegan losta í hjartanu!
ffig segi þér fyrir fullt og fast, að ég
er spámaður frá guði til þess að vísa
veginn til frelsunar."
Frægð hans flaug víðsvegar út frá
heimkynnum hans. Sumir sögðu að
nýr spámaður hefði risið upp, en aðr-
ir sögðu að hann væri djöfull í
mannsmynd og ætti að hengjast.
Nokkrir söfnuðust undir merki hans,
meðan hundruð brugguðu honum
launráð. Þeir, sem ógnuðu honum
vissu ekki, að Jói litli Smith, þrátt
fyrir tötra sína, óhreinindi og skringi-
sögur, hafði ljónshjarta og skálds-
.sál.
Emma Hale.
Jósep eyddi tveimur næstu ánun
í einmana íhuganir og var, er hér var
komið, orðinn fulltíða. Hann var lag-
legasti unglingurinn i vesturhluta
New York ríkis, yfir sex fet á hæð
og meira en 200 pund á þyngd. Hann
hafði þroskast á íhygli sinni og hin-
um opinberu fimdum. Aform hans
voru glögg í huga hans, en hann vildi
ekki gera uppskátt um þau. Þvert á
móti leitaði hann einverunnar í
skógunum og las upphátt í biblíu
fjölskyldunnar. Hann lærði mikið af
því, sem hann kunni ekki áður af
hinum þróttmikla texta og tamdi sér
biblíuorðalag.
Hann fann nú, að hann var svo
næmur fyrir vilja guðs, að guð var
með honum sí og æ. Eitt atriði var
hann viss um í huga sínum: hann var
beinn afkomandi Jóseps af Israel, og
nú hleypti hann brúnum í hvert sinn,
sem fjölskyldan kallaði hann Jóa.
Þar eð hann trúði því, að guð
mundi vísa sér á fólgna fjársjóði,
réðst hann til manns nokkurs, sem
var að grafa í fomleifanámu hjá
Harmony i Pennsylvaníu. En hinar
mjúku hendur hans voru ekki vel
fallnar fyrir haka og skóflu og dag
nokkum gekk hann lengi úti í haga.
Hann kom að litlu vatni milU grænna
hæða og sá úti á því fallegt blóma-
stóð. Hann fór úr fötunum og óð upp
að mitti. Hann var að dást að hinum
fölgulu blómum, þegar honum varð
litið til lands og hann sér unga
stúlku.
„Halló!" kallaði hún. „Gefðu mér
blómvönd."
„Sg er allsber!" hrópaði hann og
fannst hann vera mjög bjánalegur.
„Fötin mín em þarna á bakkanum.
Farðu í felur á meðan ég klæði mig.“
Hún flúði burt samstundis. Hann
safnaði hnefafylli af blómum, óð í
land og klæddi sig í snatri.
„Allt í lagi,“ kallaði hann. „Hvar
ertu?“
Hún kom hikandi í ljós. Hún var há
og tíguleg, með svart hár og dökk,
flöktandi augu. Hún kom til hans,
leit á hann og brosti.