Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 103

BÖRN GUÐS
101
guð hefð'i þrurnað orðsendingima frá
liimni.
Okio — lún ný ja Zion ?
Um miðsvetrarleytið lagði Jósep á
stað á sleða til Ohio með Emmu,
Higdon og Partridge. Partridge ók
og Rigdon talaði í sifellu um ræðu-
manns- og foringjahæfileika sína, en
Jósep sat og var hugsi. Hann var
niðursolddnn í áform um ríki sitt og
é. leiðinni ákvað harm um ýœislegt,
sem hafði sótt á hug hans.
Það átti eklú að verða nein ill-
rtemd prestaslægð í ldrkju hans.
Allir áttu að vera sýnir eigin prestar
og allir áttu að boða hið nýja fagn-
aoarerindi. Það áttu ekki að vera
neinir lærðir eða launaðir klerkar,
engar óþarfa ræður um óljósar grein-
ar í biblíunni. Honum fannst að brátt
yrði hann að fá 12 postula eins og
Jesú hafði haft, því það lá á að
stofna kirkju eftir hinum óbrotnu
fyrirmyndum frumsafnaðanna fyrir
18 öldum.
Trúboðamir skyldu ganga saman
tveir og tveir, því Jesú hafði sagt að
framburður tveggja skyldi gildur tek-
inn verða.
Hann átti líka annan draum ennþá
mikilvægari. Hann fastsetti sér, að
í riki hans skyldi vera gerð tilraun
með sósíalisma. Það skyldi vera
stofnað mildð ríki, sem væri laust
við fégræðgi, laust við hégómlegan
stöðumismun og án þess volæðis, sem
einka-eingarrétturinn hefir í för með
sér. Þetta var vilji guðs eins og
hann skyldi koma; þetta var draum-
ur hans.
Hverja nótt gisti hann hjá nýjum
lærisveini, því Oliver og Parly höfðu
næstum skírt hvert mannsbarn með-
fram veginum. Surnir landnemamir
grétu af gleði yfir því að sjá spá-
manninn.
Allir sögðust vilja fylgja honum
til Ohio. Þeir lögðu fast að honum
að þiggja hinar ljúffengustu krásir,
fatnað og dýrgripi.
Snemma i febrúar ök sieðiim inn í
Kirtland-þorpið. Þetta sagði Rigdon
að væri áfangastaðurinn og þau
fóru heim til Newel Whitney, sem
bauð þau hjartanlega velkomin.
„Parley sagði, að þú litir út eins
og spámaður," sagði hann. „Það veit
guð, að harm hefir sagt satt.“
„Hvernig er ástandið hér?“
„Hræðilegt," sagði Newel og brosið
hvarf af andliti hans.
Préttimar, sem hann hafði að
flytja vom Jósep ekki neitt gleði-
efni. Næstum allir íbúamir í borg-
inni og sveitinni í kring höfðu látið
skirast hver af öðmm, og nú var svo
komið að annar hver maður leit á
sig sem einhverskonar Jóhannes
skírara og nokkrar ógiftar konur
dreymdi um að verða þungaðar af
heilögum anda. Það hafði gengið svo
langt, að haldnar höfðu verið stórar
drylckjuveizlur með taumlausum
samfömm karla og kveima. „En þau
vom svo barnslega hamingjusöm,“
sagði Newel. Engu að síður var þetta
skammarlegt.
Jósep var í öngum sínum. Haim
stakk upp á, að þeir færu í nokkrar
heimsóknir undir eins. Fréttin um
komu spámannsins hafði breiðst út
um þorpið og fólk hafði safnast sam-
an til að sjá hann.
Þeir höfðu ekki gengið lengi, þeg-
ar kona nokkur þaut með óhljóðum
í veg fyrir þá og greip í handlegg
Jóseps. Hún var æðisleg í augunum.
„Guð hefir vitrast mér,“ emjaði
hún. „Hann sagði, að þú ættir ekkl
að koma hingað. Eg er spámaðurinn
í Ohio!“
„Þegiðu!" sagði Jósep.
„Guð sagði mér það!“ Hún gekk
aftur á bak og hrækti á Jósep. „Ég
er spámaðurinn hérna!“
„Hún er full af vélabrögðum
Satans," sagði Jósep. „Hvar eru hin-
ar syndugu konur, sem halda, að þær
geti son með heilögum anda?“
Þeir fóru heim til Aldens.
Þegar Newel kynnti spámanninn,
stóð öll fjölskyldan upp og starði á