Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 113

BÖRN GUÐS
111
Jósep komst að raun um, að Mor-
mónar höfðu numið land með góðum
órangri — á fleiii stöðum en Far
West. Skírðir menn komu í straum-
um hvaðanæva af landinu.
„Kvað eru margir trúbræður hér?“
spurði Jósep.
„Að minnsta kosti 10,000.“
„Þá geturn við varið hendur okk-
ar,“ sagði Rigdon.
„Það veit guð,“ sagði einn mann-
anna.
Skömmu eftir komu þeirra hélt
Sidney ræðu, sem var fagnað af
þúsundum manna.
„Við höfum boðið óvinum okkar
hina kinnina." hrópaði hann. „En
héðan í frá rnunum við ekki gera
svo. Við tökum guð til vitnis um það,
að geri lýðurinn árás á okkur, skal
blóðugt stríð verða háð!"
Jósep var einnig mjög sköruleg-
ur.
„Við munum ekki gera á hluta
annarra, en við munum verja frelsi
okkar og réttindi. . .“
Menn köstuðu höttum sínum upp
í loftið og æptu, en konurnar grétu
af gleði. Þetta var stríðandi spámað-
ur, sagði fólkið, og það var reioubúið
að fylgja honum til endimarka ver-
aldarinnar. Jósep fannst hjartað lyft-
ast í brjósti sér við fögnuð þeirra.
Hann hafði verið rekinn eins og þjóf-
ur frá Kirtland, eltur af morðingjum,
yfirgefinn af mörgum foringjum sín-
um; en hér á ókunnum stað voru hug-
rakkir menn reiðubúnir til að deyja
fyrir hann. Hér voru Lyman Wight.
Parley Pratt, Orson Hyde og Brig-
hann Young: spámaður gæti stofnað
konungsríld með slíkum mannafla.
Hann varð frá sér numinn af fögnuði,
er hann heyrði að 500 trúbræður
hefðu lagt af stað í hóp frá Ohio og
væru á leiðinni til Far West, þar á
meðal fjölskylda hans.
Jósep vissi ekki, að utankirkju-
menn voru að undirbúa óeirðir. Þeir
höfðu heyrt að spámaðurinn væri
kominn og nokkrir höfðu séð hann
og heyrt hina heitu ræðu hans. Þeir
höfðu heyrt Sidney lýsa yfir: „Við
munum, berjast við óvini okkar til
síðasta blóðdropa." Þetta var ögrun.
Þegar Brigham heyrði þetta hreytti
hann út úr sér.
„Bölvað fíflið! Ef hann heldur sér
ekki saman verður borgarastyrjöld.
Sidney er okkur óþarfari en óvinir
okkar."
Óveðrið skall á í landnámi, sem
nefndist Gallatín. Þar voru haldnar
kosningar og þegar trúbræðurnir komu
á kjörstaS, réðist óþjóðalýðurinn á
þá. í hinni hörðu orustu, sem nú varð,
urðu trúbræðurnir yfirsterkari. Utan-
kirkjumenn drógu sig i hlé, bláir og
blóðugir og hétust við fjandmenn
sína.
„Við eigum eftir að taka í lurginn
á ykkur Mormónunum!"
„Við ætluðum bara að kjósa.“
„Þið skulið aldrei kjósa, við sækj-
um byssurnar.“ Til allrar hamingju
var komist hjá frekari blóðsúthelling-
um í Gallatín, en Jósep frétti brátt
að óþjóðalýður hefði sezt um De Witt
og stöðvað matvælaflutninga þangað.
Þegar hann óskaði eftir vernd lög-
gjafanna, fékk hann þau svör hjá
Bogg landsstjóra, að baráttan stæði
milli vopnaðs skríls og Mormóna, og
þeir gætu gert upp sín á milli. Jósep
gat naumast trúað, að stjóm í lýð-
frjálsu landi gæti borið svo litla virð-
ingu fyrir borgaralegum réttindum.
Sumir af leiðtogum kirkjunnar
vildu frið, en aðrir vildu stríð og
Jósep var eins og milli tveggja elda.
Hann gat ekki tekið fasta ákvörðun,
hvorki þegar hann heyrði, að trú-
bræðurnir hefðu verið reknir út úr De
Witt né þegar hann frétti, að Mill-
port hefði verið rænd, og brennd, né
heldur þegar honum var sagt frá
orustu við Krókafljót.
En óákveðni hans skipti ekki máli,
þegar hér var komið. Það var ekki
á hans færi að hafa hömlur á ófriðin-
um. Bogg landsstjóri hafði talað og
vopnaviðskiptin voru hafin.
Einn dag snemma morguns komu
riðandi menn og báru þau tíðindi, að