Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 123

BÖRN GUÐS
121
ull guO. Hún kom til hans, glaðvær
og af fúsum vilja.
Aður en Jósep færi að biðla til
Huntington systranna, bað hann
Dimmick bróður þeirra að ganga með
sér upp með á.
Dimmick gaut augunum á ýmsar
hliðar og geispaði, þegar hann heyrði
uppástungu spámannsins. ,,Þú mein-
ar — þú vilt," þvoglaði hann, „kvæn-
ast báðum systrunum."
„Já,“ sagði Jósep rólega.
„En þú átt konu!“
„Ég er búinn að útskýra það fyrir
þér, Dimmick. Gömlu spámennirnir
áttu margar konur. Þú hefir lesið
biblíuna?"
„Dálítið," sagði hann.
„Við verðum að halda þessu leyndu
í bráöina, svo ao við verðum ekki of-
sóttir. Eru ekki systur þínar um
þrítugt?"
Dimmick sneri sér undrandi að
Jósep.
„Hvers vegna viltu eiga svona
ófríðar konur?“
„Það er skylda mín,“ sagði Jósep
með hógværð. „Ef ég gengi í hjóna-
band vegna ástríðna, mundi ég kjósa
ungar og fallegar konur. Ég vil
eignast börn."
„Ég skil," sagði Dimmick, sem
ekki skildi neitt. „Ég skal tala við
þær.“
Viku seinna kom Dimmick æðandi
inn í skrifstofuna og hrópaði að syst-
ur sínar hefðu ákveðið, hvað gera
skyldi. Þær höfðu beðið og beðið og
guð hafði svarað þeim. „En þær vilja
tala viö þig sjálfar!"
„Þá það. Láttu þær hitta mig við
ána."
Jósep fór sér hægt, því hann vissi,
hvert svarið mundi verða. Honum
fannst það elíkert undarlegt, þó að
hann kysi sér konur, sem ekki voru
jafn aðlaðandi og Lovísa. Það var
skylda að ganga að eiga þessar ó-
fríðu konur til þess að frelsa þær
frá hinni viðurstyggilegu ófrjósemi.
Hann tólc hönd Sínu og hönd Pres-
indu og leit á þær á víxl.
„Hvert er svarið, systur?"
„Svarið er já,“ sagöi Presinda eins
og í draumi.
„Agætt." Hann sneri sér að Dim-
mick, sem hafði komið með og stóð
gapandi hjá. „Þetta er leyndarmál.
Gættu tungu þinnar og guð mun
launa þér.“
„Ef þú segir að það sé rétt, þá hlýt-
ur það að vera rétt,“ sagði Dimmick
og velti vöngum. ,.En ég — gæti ég —
mundi guð leyfa mér að fá mér aðra
konu?“
„Ðimmick bróðir, margar konur
eru einungis fyrir spámenn og hátt-
setta kirkjufeður. Ef þú ert trúr, ef
þú verður leiðtogi — en ekki nú.“
Jósep átti nú sex konur. En sex,
hugsaði hann, eru ekkert í saman-
burði við Salómon. Það voru fleiri
konur í Nauvoo, sem hann vildi fá,
þó að hann væri ánægður í bili með
þessar fimm, sem hann hafði valið
sér nýlega. Hann reyndi að vera
óhlutdrægur við þær og heimsækja
þær tií skiptis, en hann varð að játa
fyrir sjálfum sér að sumar konur eru
yndislegri en aðrar.
Einn morgun sagði Emraa:
„Þú virðist vera búinn að safna að
þér dálaglegum hóp af gustukafólki.
Ætlarðu að fæða og hýsa allar kon-
ur, sem hingað koma?“
„Góðverk eru þáttur í mínu starfi,"
sagði hann.
„Ég get nú ekki skilið, að sumar
af þeim séu mjög þurfandi. Ég sá
ekki betur en að þú kæmir út úr her-
berginu hennar Fanneyjar Alger
hérna um morguninn. A þriðjudag-
inn var það.“
„Fanney systir var í vandræðum
og bað mig að koma.“
Hin svörtu augu hennar voru full
af tortryggni, svo að hann ákvað að
vera varkárari. Sú tilhugsun að verða
að laumast um var honum mjög ógeð-
þekk. Því, var hann ekki afkomandi
Jóseps af Israel og spámaður guðs?
Hvers vegna skyldi nokkur dirfast
að krefja hann reikningsskila ?
Svo sannfærður var hann um rétt-