Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
hann. ,,Það er gamla sagan með þessi
bölvuð trúarbrögð.“
Seinna las hann hana aftur og aft-
ur; og loks ákvað hann að fara með
Herber Kimball, vini sínum, til að
athuga starfsemi nýju kirkjunnar.
Hann fór sér að engu óöslega. 1 stað
þess að hirða um kennisetningar og
opinberanir, fór hann til afskektra
kirkjusókna og athugaði breytni
safnaðarins. Brigham var enginn
dulspekingur: hann var maður þrit-
ungur að aldri með mikla mannþekk-
ingu og hygginn vel. Hin nýja trú var
jafn líkleg eins og hver önnur að gera
menn sáluhólpna, en auk þess
bauðst i henni tækifæri að láta
til sín taka. Safnaðarbræðurnir
sögðu honum, að í Ohio og Missouri
iéti fólk skírast hundruðum saman,
ennfremur að fyrirhugað væri að
reisa mikla borg í landi Zíonar og
loks, að allar þjóðir heimsins ættu að
safnast í þessa kirkju. Þetta var
nokkuö, hugsaði Brigham, sem hag-
sýnn maður ætti ekki að láta ganga
sér úr greipum. „Heber,“ sagði hann.
„Við skulum fara til Ohio og finna
spámanninn."
Þeir spurðu eftir Jósep í Kirtland
og fengu það svar, að hann hefði
farið til skógar að höggva við.
„Að höggva við!“ hrópaði Brigham
steini lostinn. Hann þarf ekki að bú-
ast við, að hann stofni kirkju ef hann
hagar sér eins og vinnumaður. Það
veit guð, að honum veitir ekki af
mönnum eins og okkur.“
Þeir hittu Jósep á skyrtunni, veif-
andi öxi í jötunmóði. Brigham sá, að
hann var bæði stór og sterklegur og
hafði mjúkt hörund og guit hár. Þeir
heilsuðu honum með handabandi.
„Ég heiti Brigham Young, þetta er
vinur minn, Herber Kimball.“
„Gleður mig að sjá þig,“ sagði
Jósep. Hann tók eftir því, að Brig-
ham var næstum sex fet á hæð, karl-
mannlega vaxinn og hafði grá,
óhvikul augu. Hann gerði sér þegar
ljóst, að hér var maður, sem var vel
til foringja fallinn. Þeir gengu heim
til hans til skrafs og ráðagerða.
„Hvernig gengur hér?“ spurði
Brigham.
„Það eru miklar ofsóknir."
„Ég frétti, að þeir hefðu velt þér
upp úr tjöru og fiðri."
„Já. Þeir gerðu næstum útaf við
mig.“
„Hversvegna reisir þú ekki her á
móti þeim?“
„Ég vil lifa í friði við alla menn.“
„Enginn getur lifað í friði við alla
menn,“ sagði Brigham og Heber
kinkaði kolli samþykkjandi. „Því
fyrr sem þú berst því betra."
Jósep féll illa þessi djarflegu orð.
Hann skýrði komumönnum frá kenn-
ingum kirkjunnar: hinum þremur
stigum dýrðarinnar í öðru lífi; skip-
uninni um að senda trúboða um allan
heim; og loks kom hann að því, sem
honum lá á hjarta. Guð hafði opin-
berað honum lögmál viðtækrar sam-
bandsreglu, sem hans útvalda fólk
átti að láta stjórnast eftir. Það átti
að vera guðsþakkahús, og í korn-
forðabúri þess átti að geyma birgðir
handa hinum snauðu, sjúku og aldur-
hnignu, því í Zion átti enginn trú-
bræðranna að líöa skort. Það átti að
verða mikið um félagsframtak. Eng-
um mundi verða leyft, sagði hann og
var orðinn dálítið órór undir augna-
ráði Brighams, að safna auði til þess
að kúga meðbræður sína. Efasvipur-
inn á andliti Brighams var auðsær.
„Ef það er drottins vilji að þessu sé
þannig háttað, þá verður það að vera.
En ég fæ ekki skilið, að þetta heppn-
ist. Það verða alltaf latir menn og
metorðagjarnir menn. Sumir fá mik-
ið, en aðrir ekkert.“
„Það, sem ég sagði, er opinberun
frá gjiði,“ sagði Jósep með hægð.
„Já, ég skil það. Allt er mögulegt
með hjálp guðs."
Jósep mat mikils þrótt Brighams,
en samt var hann ekki ánægður.
Hann sagði við Emmu: „Mér finnst
á mér, að Brigham muni stjóma
kirkjunni."
Það varð að ráði að senda Brigham