Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 114

112
ÚRVAL
stór flokkur vopnaBra manna undir
forustu hershöfðingianna Lúkasar og
Doniphans væri á leið til Par West.
Að'rir njósnarar sögðu frá nauðgmnum
o g morðum á Mormónakonum í
Hauns Mill. Jósep lagðist á bsen, en
Lyman og Parley réðu ráðum sínum.
„Nú verðum við að berjast,“ sagði
Lyman. ,,Það veit guð almáttugur, að
við hefðum átt að vera farnir til þess
fyrir löngu."
„Já,“ sagði Parley. „Hvað ætlast
þú fyrir, Lyman?"
„Víggirða borgina. Eg vil láta
hvem vinnufæran mann starfa með
mér í nótt við að hlaöa víggirðingar.
t>ú útvegar byssur og skotfæri."
Trúboðarnir unnu alla nóttina við
víggirðingamar af hinu mesta kappi.
Lyman fór stað úr stað og taldi
kjark í mennina, skipaði fyrir og
vann; en hann var kvíðafullur vegna
'Morinóna nokkurs, sem hét Hinkel.
Maður sá hafði tekið sér ofursta-
nafnbót og skipulagt dálítinn her.
Hann var nú á leiðinni til Far West.
Lyman geðjaðist ekki að manninum,
hann hafði hina rögu hvatvísi sléttu-
úlfsins. En þegar Lyman vakti máls
á þvi við Parley, að Hinkel gæti svik-
ið, fór Parley að hlæja.
„Hann er ágætur maður, Lyman.
Hann kemur í fyrramálið til að
hjálpa okkur.“
Sr dagur rann grár, kaldur og
óheillavænlegur, voru trúbræðurnir í
vígjum sínum, búnir til áhlaups.
Lyman stóð á verði, og þegar hann
sá hvar Hinkel kom ríðandi einn síns
liðs, kallaði hann á Parley og Jósep
og fór til fundar við hann.
„Lúkas hershöfðingi sendir þau
boð, að hann vilji koma að máli við
foringjana og ræða horfurnar," sagði
Hinkel.
„Að máli við okkur?" Ljmian var
tortrygginn. „Þú átt við, að þetta sé
vopnahlé ?“
„Já. Hann segir að hægt muni vera
að sættast á allt.“
„Hver kom þessu til leiðar?"
„Ég,“ sagði Hinkel stoltur. „Ég
taldi hann á það.“
Lyman snéri sér að Parley og
Jósep. „Trúið þið honum?"
„Ég trúi honum,“ sagði Parley; og
Jósep sagði: „Guði sé lof!“
Lyman var ekki sannfærður. „Eig-
um við að fara?“ spurði hann Jósep.
„Já, Lyman bróðir. Guð verndar
okkur í dag.“
Þeir riðu fjórir saman út að Gæsa-
nöf.
Jafnskjótt og Lyman sá, hvernig
Lúkas hershöfðingi og menn hans
sátu á hestunum var að honum komið
ao snúa viö og flýja, en hann stilltí.
sig, hélt áfram og sagði: „Hershöfð-
ingi góður, við skiljum ósk þina að
sættast við okkur.“ Hann hafði
naumast lokið setningunni, þegar
Hinkel kom til sögunnar: „Lúkas
hershöfðingi, hér eru fangarnir, sem
ég lofaði að selja þér i hendur."
Lyman snéri hesti sínum steini
lostinn af svikunum, en um leið sá
hann hundruð rifla stefna á sig.
„Þetta var gildra,“ sagði Hinkel
smeðjulega. „Þið genguð beint i
hana.“
„Þinn andstyggilegi Júdas!“ hróp-
aði Lyman.
Þeirra var nú gætt af nokkrum
vopnuðum mönnum úti á víðavangi.
Rigdon hafði einnig verið handtelrinn
og var nú á meðal þeirra. Alla nótt-
ina hímdu þeir í sallarigningu með
verðina kringum sig, sem klæmdust,
slúðruðu og gortuðu af því, að nú
skyldu þeir nauðga konunum í Far
West.
Jósep horfði stöðugt fram fyrir sig.
upp í gráan himininn. Hann hafði
ekki mælt orð af vörum síðan hann
var handtekinn. Hvern klukkutimann
af öðrum sat hann eins og hann
væri höggvinn í stein. Hann sat jafn-
vel sem fastast, þegar verðimir
potuðu í hann löngum staf til að
toga úr honum orð.
Morgunin eftir var farið með þá
félaga í vagni til fangelsisins. Eftir
að þeir voru farnir réðist Clark hera-