Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 91

BÖRN GUÐS
89
þeim og hann varð sneyptur og
hryggnr og stundi undir freistingun-
um. Mjúk rödd og hlátur eða fagur-
skapaðm- ökli þeyttu guðrækni hans
út í veður og vind.
Nótt eina eftir örvæntingarfulia
bænagjörð sofnaði hann og sá sýn.
Allt í kringum hann var glampandi
birta og í ljómanum var maður í
fötum, hvítum sem snjó. Jósep sá, að
hinir nöktu fætur snertu ekki gólfið,
heldur stóðu í ljósinu. Það næsta,
sem hann vissi, var að boðberinn
hafði talað.
Aldrei á ævi sinni hafði harm
heyrt jafn greinilega rödd og þó
þýða, eins og óm af fjarlægri
klukknahringingu. Röddin sagði við
hann, að hann ætti að vinna íyrir
guð, en sjá, það mundi útheimta mik-
ið hugrekki og dirfsku, því að nafn
hans, hins nýja Jóseps, hins síðasta
meðal spámannanna, mundi verða
afflutt meðal þjóðanna. Loks lýsti
röddin yfir, honum til mikillar undr-
unar, að Indíánarnir væru af hinum
tólf ættkvíslum ísraels og til væru
töflur þar, sem saga þeirra væri
skráð. Þessar töflur hefðu einnig að
geyma sannindi lúns eilífa guðspjalls,
sem brátt mundi verða kunnugt öll-
um mönnum . . . Og skyndilega
var sýntn horfin, og Jósep sat uppi i
rúminu og staröi inn í myrkrið.
Hann lagðist út af, allur í uppnámi
og hugsaði um það, sem hann hafði
heyrt. Og eftir langa stund sofnaði
haim og tók að dreyma. Hann vakn-
aði sem fyrr og honum fannst eins
og nafn sitt hefði verið kallað í lúð-
ur. Hann sá hinmeskan ljóma og inni
í honum sá hann móta fyrir hæð og
helli. Iirni í hellinum var Ijóminn föl-
ur eins og gull.
Lengst utan úr myrkri herbergis-
ins kom rödd sem mælti: ,,Sannar-
lega eru þetta gulltöflurnar, sem hið
eilífa guðspjall er letrað á.“ Siðan
sagði röddin, að Jósep mundi fara til
Kumorah-hæðarinnar og sjá þar töfl-
umar, en hinn rétti tími til að sækja
þær væri eftir fjögur ár. Og ljósið
hvarf á sama hátt og áður. Jósep
strauk hendinni yfir ennið. Hann
skalf eins og hrísla í vindi. Hann
gróf andlítið i koddann og engdist
saman í skelfingarfullri bæn.
„Faðir vor,“ hvíslaði hann, „ég
mun gera eins og þú skipar!"
Foreldrar hans og vinir þeirra
höfðu verið óþolinmóð eftir annarri
sýninni.
Jæja, hann gat sagt þeim frá henni
núna. Hann vissi hvað hann átti að
gera. Eftir fjögur ár mundi hann
byrja á þýðingu guðspjallsins. A
meöan . . .
„Þú segir,“ sagði faðir hans, „að
það sé til saga Indíánanna ?"
„Já,“ sagði Jósep, þvi að hann vissi
nú svör við mörgum spurningum.
„Indíánarnir eru Lamanítar, afkom-
endur Israelsmanna, Laman var einn
af sonum Lehis, foringjans, sem flutti
þá til Suður-Ameríku."
Langa stund var þögn og faðir og
móðir litu á son sinn. Síðan spurði
Hyrum bróðirhans: „Og þú sást virki-
lega gulltöflur með eigin augum?“
Jósep hikaði. Tortryggnin í rödd
bróður hans knúði hann til að gera
sina mestu villu. Hann vissi vel, að
hann hafði aðeins séð töflumar í sýn,
en hann fann að enginn myndi
treysta því.
„Með þínum eigin augum?" spurði
Hymm aftur.
„Já."
„Hvað eru töflurnar stórar?"
„Ekki mjög stórar. Svo sem
svona." Jósep mældi fyrir með hönd-
unum.
„Og þær eru á hæð?"
„Já. I Kumorah-hæðinni."
„Ég held ég hefði ekki sagt neinum
frá þessu," sagði faðir hans varkár.
„Einhver gæti grafið eftir þeim. Það
mundi verða þokkalegt ef töflunum
yrði stolið."
Jósep varð brátt ljóst, að spottarar
mundu heimta að sjá töflumar. Hann
vissi ekki hvort kænska sín mundi
vega á móti tortryggninni, en ef til
vill gæti hann fundíð einhverja muni,