Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 98

tJRVAL.
96
textunum bæri ekki saman. Nei, hann
yrði að byrja, þar sem 116. síðan end-
aði.
Loks fór hann ásamt Emmu og
Oliver til Whitmers-fjölskyldunnai' í
Fayetteþorpi. Whitmersfjölskyldan
hafði tekið við trúnni og hin fróma
trú þeirra á hann reisti að nýju við
sjálfsöryggi hans.
Hami hóf þýðinguna að nýju. Hin
umfangsmikla saga hafði skapast i
huga hans og hann las reiprennandi '
upp fyrir Oliver hverja stundina af
annarri . . .
Sex hundruð árum fyrir Kristburð
lögðu 20 manns, karlar og konur af
stað frá Jerúsalem undir for-
ustu Lehis og fjórða sonar hans
Nefis. Eftir átta ára hrakninga á
miklum eyðimörkum, byggðu þau
skip, undu upp segl og lentu eftir
hetjulega siglingu á strönd Suður-
Ameriku. Þúsund árum áður höfðu
Jaredítamir, sem bjuggu í nágrenni
Babelturnsins, einnig siglt og tekið
hér land og stofnað konungsríki. En
þessir ævintýramenn voru næstum
upprættir í blóðugum styi'jöldum
skömmu eftir komu Lehítanna. Ný-
lenda Lehis blómgaðist, en við dauða
hans klofnaði hún í tvennt undir for-
ustu tveggja sona hans, Nefis og
Lamans. Nefítamir réðust inn í skóg-
ana og tóku með sér töflur, sem á
var skráð ritning Gyðinga allt til
Jeremia. Lamanítar, forfeður Indíán-
anna, höfðu engar bókmenntir til að
sefa sitt villta eðli, úrkynjuðust því
og urðu villtur hirðingjaþjóðflokkur.
Frábær spámaður meðal Nefíta hafði
verið maður að nafni Mormón, sem
reit sögu þjóðar sinnar á gulltöflur
og fékk þær síðan til geymslu Moroni
syni sínum með þeim fyrirmælum,
að hann skyldi rita sögu sinnar tíðar
og grafa síðan töflurnar fyrir dauða
.sinn . . .
Slík var sagan, sem Jósep þýddi.
En Jósep var ekki fær um að þýða
á hverjum degi, því að hann átti þeg-
ar við heimilisörðugleika að etja.
Emma hafði tekið glötun fyrsta
handritsins sem merki um það, að rit
Jóseps væri sneytt innblæstri —- eða
að minnsta kosti sem tákn um það,
að hann ætti að hætta við sýnirnar
og gerast bóndi eins og aðrir menn.
Nú gerðist hún æ þrárri, þvi að stolt
hennar þjáðist af þvi að þiggja ölm-
usugjafir Whitmersfjölskyldunnar.
Einn morgun þoldi hún ekki leng-
ur mátið.
,,£)g er orðin dauðleið á þessum
lifnaðarháttum! Við lifum á öðrum
eins og snýkjudýr."
„Ég er að vinna verk drottins,"
sagði hann og talaði með semingi,
sem kom henni til að funa upp.
„Fæða okkar hér er lítið atriði."
„ö, verk drottins! Ég býst við, að
drottinn væri því ekkert mótfallinn
að þú ynnir þér inn dollar endrum og
eins.“
„Þegiðu!" hrópaði hann. „Þú ert
með illan anda."
„Og það er bam á leiðinni hjá okk-
ur; ég býst við að einhver verði að
sjá fyrir þvi.“
„Drottinn gerir það,“ sagði lmnn.
Hinn 26. marz 1830 leit út fyrir
að dómsdagur væri í nánd: ömurlegt
vatnsflóð huldi jörðina, óheillavæn-
legar þramur skóku glugga húsanna
og skýin héngu í svörtum slæðum
niður á jörðina. Fólk i Palmýra og
þorpunum bjóst við einhverjum stór-
viðburðum. Og þegar það las um
það í rökkrinu, sem ríkti innan
gluggahleranna, að Mormónabiblían
hefði verið gefin út, gaf það reiði
sinni lausan tauminn. Nokkrir menn
riðu í hóp á bæ Jóa gamla Smiths og
hugðust jafna um fólkiö. Hið eina,
sem vamaði því, að þeir réðust inn
í húsið, var riffillinn, sem gamli mað-
urinn miðaði á þá.
1 tveggja milna fjarlægð þaðan
var Marteinn Harris og gekk ber-
serksgang. Hann hafði lagt hluta af
tekjum sinum í nýju biblíuna og var
uppvægur að koma henni út. Hann
byrjaði á því að fara til nágranna
sinna. „Billi?“ sagði liann. „Héma er
nýja trúin, sem ég sagði þér frá.“