Víðförli - 01.11.1954, Side 14

12
VÍÐFÖRLI
fólgið í að flytja þá dómsniðurstöðu. Orð krossins er hitt:
Þær forsendur, sem mennirnir lögðu fram sjálfum sér til
dómsáfellis, gerði Guðs miskunn að grundvelli sáttargjörðar
milli sín og þeirra. Hann tók á sig sjálfan þá hegningu, sem
vér höfðum til unnið. I stað þess að yfirgefa oss eftir þessi
úrslit og láta oss falla á sjálfu verkinu, ruddi hann náð
sinni braut yfir þyrnaveg píslanna, gerði þetta verk að und-
irstcðu nýs sáttmála, nýs samfélags við oss.
Sáttargjörð eða friðþæging nefnir Nýja testamentið það,
sem Kristur kom til vegar. Boðskapurinn um hann er orð
friðþægingarinnar (2. Kor. 5,19), tilboð um sátt. Og Nýja
testamentið auðkennir allt hið póstullega starf og þar með
alla tilveru kirkjunnar sem þjónustu við þessa staðreynd,
þjónustu sáttargjörðarinnar eða friðþægingarinnar. Sakra-
mertin boða og veita fyrirgefningu Guðs með skírskotun
til fórnar Krists. I skírninni er krossfórnin tileinkuð ein-
staklingnum í eitt skipti fyrir öll, hann er gerður að borg-
ara í ríki fyrirgefningarinnar og upprisunnar. Kvöldmáltíð-
in er samfélag um, hlutdeild í (koinónía) fórnandi elsku
Krists (1. Kor. ll,23nn). Og boðunin er fyrst og fremst í
þessu fólgin: Yér erum erindrekar í Krists stað, eins og það
væri Guð, sem áminnti fyrir oss. Vér biðjum í Krists stað:
Látið sættast við Guð (2. Kor. 5,20n).
VII.
Jesús hafði vald til þess að fyrirgefa syndir. Hann hafði
umboð Guðs. En hann gat ekki neytt valds síns nema að
takmörkuðu leyti. Enginn þiggur fyrirgefningu, sem ekki
veit sig sekan. „Iðrun krefst syndar“, syndarvitundar. Dóm-
ur krossins er skilyrði fyrir sýknun hans. Opinber og ótví-
ræð sekt mannkyns er forsenda þess gleðilega erindis, sem
flutt er í nafni hins krossfesta og í orðastað hans, fagnað-