Víðförli - 01.11.1954, Qupperneq 44

42
VÍÐFÖRLI
ekki síður. Spurul augu hennar hvíla einnig á oss, fast og
alvarlega.
Framtíðin mun finna þær málsvarnir, sem til eru fyrir
því, hve lengi hefur dregizt að leitast við að rétta þann
hlut, sem hér var fyrir borð borinn. Og vér, sem nú erum
ofar moldu, megum allshugar þakka það, að hér hefur á
síðustu áratugum ekki verið ráðist í neina þá mannvirkja-
gerð, sem betur væri ógerð. Því meiri er ábyrgðin, sem á
oss hvílir.
Það hefur verið beðið eftir oss. Hvers vegna? Erum vér
maklegir þess? Reynumst vér menn til þess að lifa þessi
tímamót, fitja upp á nýjum þætti og taka nýja stefnu fyrir
Skálholts hönd?
Eitt er víst: Takist illa til um þau ráð, sem nú verða ráð-
in og framkvæmd, þá verður það trauðla eða ekki fyrir-
gefið um ókomin ár.
Vér höfum tækifæri, sem engir aðrir fá. Vei oss, ef það
nýtist oss til ámælis.
Oss er vandi á höndum. Það verðum vér að gera oss ljóst.
Það er fyrsta krafan, sem vér verðum að taka til greina og
lí ta, þegar til aðgerða dregur hér í Skálholti.
Klutdeild í minningum Skálholts á hvert mannsbarn á
landi hér, sem veit til sín sem Islendings. En það er kirkj-
an, sem hefur gefið þjóðinni þessar minningar, kirkjan,
sem gerði Skálholt að öndvegi þjóðarsögunnar. Kirkjan á
þess vegna gagnveg að hugskoti þjóðarinnar, þar sem Skál-
holtsstaður er og helgi hans.
Oss verður það oft, prestum nútímans, þegar andlegt
þrýngbýli þessara umsvifa- og umrótstíma sezt að og oss
þykir gerast þröngt fyrir dyrum kirkjunnar, að minna á
söguna, allt það, sem þjóðin má muna við kirkju landsins
og klerka hennar, þegar á allt er litið.