Ný félagsrit - 01.01.1873, Qupperneq 32

32
Fáein orð um áburð.
hefir reynslan sýnt, og þyí er þa& gamalt máltseki, ab
þessi ábur&artegund gjöri (tfátæk börn”.
Á&ur fyrrum, þá engir efnafræbíngar voru til, sem
gátu sagt hvernig þessu væri varif), var þaö sem von var
til, a& fólk opt og tí&um þreifabi sig áfram í blindni, og
mátti borga dýrt tilraunir sínar, því þær misheppnubust
mjög opt; en vér, sem nú lifum, þekkjum flesta þá stak-
steina, sem fyrri menn ráku sig á, og getum þessvegna
sneydt hjá mörgum þeirra; vér þurfum eigi ab kaupa þaÖ
nieí) svo dýrri reynslu, sem þeir hlutu opt a& kaupa, því
vér getum látib oss þeirra víti ab varnabi verfea og lesife
þafe í búkum, sem hinir hlutu afe kaupa mefe mörgum
dýrum og stundum úheppnum tilraunum á ökrum sínum.
þafe er samt aufevitafe, afe stundum verfeum vér eins afe
gjöra ymsar tilraunir, sem ekki er víst afe ætífe geti heppn-
azt hjá oss, þú þær heppnist vel í öferum löndum; en
mafeur ætti eigi heldur afe byrja á neinu því, sem væri
alltof úthverft, heldur því, er hérumbil samsvarafei vefer-
áttufari voru, svö mafeur gæti haft einhverja von um
sigur.
þegar véi; heyrum, afe jurtirnar draga afe sér og eyfea
svo miklu af sumum þeirn efnum, sem eru í áburfeinum,
en litlu af öferum, svo gæti margur víst ímyndafe sér, afe
í túnum vorum væri geysi mikill kraptur únotafeur, þarefe
vér höfum nú um heil þúsund ár ekki ræktafe annafe á
þeim en gras. þafe væri líklegt, afe hér væri svo miklu
hrúgafe saman af þeim efnum, sem grasife þyrfti minnst
af, afe nægilegt væri til nokkurra hundrafe ára, þú enginn
sá áburfeur væri borinn á þau, sem heffei þessi efni í sér.
Af þessu skyldi annars enginn láta sig blekkja, því þafe
er meira en ein efea tvær grastegundir, sem vaxa á túnum
vorum. Ef vér gætum vel afe, svo sjáum vér þar margs-