Ný félagsrit - 01.01.1873, Blaðsíða 51

Fáein oið um áburð.
51
nokknð efca leysist upp á -veturna, því þá verSur hægra
fyrir jurtirnar ab ná frjdfgunarefnunum úr honum á
næsta vori. Hland það, er safnazt hefir saman í þvag-
gryfjuna, og tahife hefir ekki getaí) haldib í sér, getur
ma&ur gjört úr rennanda legi ab föstum áburfei. þ>ar
til er sú abferb: mabur flytur a& þvaggryfjunni vel þura
mold, mokar henni saman í einn haug nærri gryíjunni,
hefur síban þvagið upp úr henni í byttum og hellir yfir
hauginn allan svo miklu af því, sem hann getur í sig
drukkiö. Nokkrum dögum seinna mokar maöur haugnum
til, og kastar því ne&st sem efst var ábur, svo hlandií)
geti þess fljútar þornab í moldina; þar vií> missist ekkert,
því þab er einúngis vatnib sem í burtu gufar, en allur
krapturinn helzt þarámúti eptir í moldinni. þegar haug-
urinn er oríiinn nokkufe þur, hellir mabur aptur yfir hann
hlandi í annab sinn, svo miklu sem hanngetur tekibvií);
síban er hann mokabur nibur, og þar næst sundur og saman
eins og ábur; þannig ergjört meb nokkurra daga millibili,
svo lengi sem moldin getur sogib nokkuí) í sig. Eptir ab
vel þur moldarhaugur hefir verib yfir ausinn þannig tvis-
var eba þrisvar, og mokabur sundur og saman, þá er hann
svo gúBur til áburbar, sem hvert annab ta&. Hafa má
og vatn saman vií> þvagib, og ausa því sífean út yfir
túnií), og hefir maírnr þá ‘/4 part af þvagi, blandaban vib
BU af vatni. Seb hefi eg einnig og vitab fúlk dreifa
þvagi á túnib, án þess aí> láta nokkurt vatn saman vií>,
og hefir þa& vel heppnazt. Hlandinu var þá eki& í
tunnu út á túni&, sí&an var opna& lok eitt, er var á ö&rum
botninum á tunnunni, og rann þá þvagi& ni&ur á fjöl me&
mörgum götum á. þegar hesturinn, sem drú tunnuna, var
teymdur áfram, rann þvagi& smásaman ni&ur í gegnum
götin, er á voru fjölinni, og dreif&ist þar vi& jafnt út yfir
4*