Ný félagsrit - 01.01.1873, Side 52

52
Fáein orð um áburð.
túniö. Slíkar tilfæríngar eru varla til enn hjá oss, og
auk þess er landslagi víöast hvar svo háttaö, aö því
verÖur trauÖlega viö komiÖ, enda gæti menn og hugsaö
sér ymsa aöferö, sem gjöröi sama gagn, svo sem aö aka
hlandinu út í kerum, og hafa þar pumpu í, líkt eins og í
slökkvitúlum, sem sprændi því er í kerinu væri í gegnum
lángar pípur úr tjörguöum striga og meö smágötum á
endanum. En vel má og bjargast viö þá aöferb, aö blanda
þvagiö meÖ vatni, bera þaö svo út á túniö í skjúlum
eÖur stömpum, og ausa því síöan út yfir meö stúrri sleif,
sem til þess væri gjör; þaÖ er betra, heldur en aö hella
því úr skjúlum, því ef allt of mikiö kemur á einn staö,
getur þaÖ brennt grassvöröinn undan sér, og þannig gjört
skaöa í staÖinn fyrir aÖ gjöra gagn. þaö ertaliö, aö 150
til 200 pottar af þvagi sé eins gúÖir og eitt hlass af áburöi
þeim, er kemur frá fénaöi vorum.
Eg hefi nú talaö um meöferö þá, sem víöa er höfö
í öörum löndum á áburöinum frá fénaöinum, og er eg
viss um, aÖ sama aöferöin gæti einnig vel hentaö hjá oss,
aÖ mestu úbreytt. þ>aö er enn svo víöa siÖur í útlöndum,
ab hafa kjallara undir fjúsinu, og safna þar í áburÖinum;
stendur þá fjúsiö á lopti, og gúlfiÖ í kjallaranum er annaö-
hvort á jöröinni, eöa liggur dálítiö lægra. Gúlfiö í fjúsinu
er úr tré, og er haföur hlemmur í gúlfinu, sem upp er
lokiö þegar mokaö er, þar niÖur í gegnum kastar maÖur
þá taöinu, og fellur þaö niÖur í kjallarann. Undir fjúsinu
veröa, sem sjálfsagt er, aö vera stúrir og sterkir bitar
og stoöir, og sjálft gúlfiö verÖur aö vera gjört afþykkum
boröum eöa plaunkum, svo þaö mundi veröa æriö dýrt
fyrir oss aÖ hafa slíkt. En þaö er þar aö auki ekki svo
hentugt, aö hafa áburöinn í kjallara, eins og aÖ hafa
hann í þartil gjöröu húsi eöa byrgi.