Jörð - 01.06.1942, Qupperneq 30

mennska og snilligáfur gera lionum kleift að tileinka sér
margt liið kjarnbezta í menningu Norðurálfu, án þess að
glata nokkrum þætti í sinu rameflda Islendingseðli. Af
Einari Benediktssyni fara lengi vel engar sögur aðrar, en
dulmögnuð, ótrúleg æfintýri.
„En í glauminum ötlum hann geymdi sín sjálfs“ og gleymdi
livorki Islandi né islenzku máli, heldur auðgaði það að orð-
um og innihaldi. Traust og tiatdgóð var sú undirstaða, er
hann byggði á musteri listar sinnar. „Rúnir hans og rammi
óður runnu af dýrri frónskri æð“, segir Einar um Sæmund
fróða, er með valdi tungu sinnar kveður Ivölska sjálfan í
kútinn. Hinn „rammi óður“ Einars sjálfs er sannarlega
runninn af „dýrri frónskri æð“. Þö að mælskuskörungurinn
faðir tians væri suðrænn í skapi, var hann arfþegi norrænnar
hámenningar. Og móðir hans, Ivatrin Einarsdóttir frá Reyni-
stað, var af islenzkum aðli og „elskaði stökunnar máttuga
mál“.
Einar Benediktsson kannar undirdjúp milljónaborganna,
mannlega eymd í allri sinni nekt, gengur sjálfur í eldskírn
þjáninga, sækir á „vonlausu ktifin um hrapandi fall“ og kemst
upp á tindinn. Hann situr í Disarhöll og „haðar sinn hug af
sora og syndum við söngvanna flug vfir skýjatindum“ í
bylgjum tónanna. Hann situr einn að sumbli vfir hálfri skál
og reynir sorgir, þrár og söknuð.
Hvaða fjöregg átli Einar sér til verndar í víking sinni?
Þeirri spurn verður bezt svarað með sjálfs hans orðum:
„Almáttka, dýra Óðins mál —-
hve oft var ein liending svalandi slcál
og lífinu lángferðanesti“.
Hin íslenzka „hásnilld við lága sól“ var aflgjafi hans og
treysti æ meir þá römmu taug, sem að lokum dró liann heim
i vöggunnar land, til þess að gjalda skuld sína — og vor allra.
Einar segir i gullfögru kvæði um móður sína, að hann hafi
tekið sér far á liafið, til þess að merkja henni ljóðastafi. Til
þess sigldi hann og til þess kom hann aflur lieim. Hann lifði
lvrir þá köllun að vinna brautargengi islenzkri orðlist, með
28
JORÐ