Eimreiðin - 01.01.1933, Blaðsíða 132

112
HLUTAFELAGIÐ EPISCOPO
EIMREIÐIN
að taka endanlega ákvörðun um að fyrirfara sér. Loksins
nam ég staðar og stakk bréfinu inn í opið á póstkassanum,
en mér fanst ég ekki geta hreyft fingurna. Hvað stóð ég
]engi þannig ? Eg veit það ekki. Lögregluþjónn snart öxl
mína og spurði:
>Hvað eruð þér að gera?«
Ég hreyfði fingurna og slepti bréfinu. Það munaði minstu,
að ég félli í öngvit í fang Iögregluþjónsins.
»Heyrið þér«, stamaði ég með grátklökkri röddu, »hvernig
get ég náð í það aftur?*
Siðan kom nóttin, hin kveljandi nótt! Og næsta morgun
fór ég í nýju íbúðina, sem hafði verið útbúin handa brúð-
hjónunum og var nú alt í einu orðin svo gagnslaus, svo eyði-
leg! O! sólskinið! Þessir stingandi sólargeislar á öllum nýju,
glampandi og ósnertu húsgögnunum, sem óþolandi búðarlykt
lagði af«.
Þegar ég var að fara úr skrifstofunni, seinna um daginn,
um fimmleytið, mætti ég Battista á götunni. Hann sagði
við mig:
»Þú átt undir eins að koma heim«.
Við lögðum á stað. Ég skalf eins og glæpamaður, sem
hefur verið tekinnfastur. Til þess að vera við öllu búinn,
spurði ég Battista:
»Hvað getur það viljað mér?«
Battista vissi ekkert. Hann ypti öxlum. Þegar við vorum
komnir að dyrunum, skildi hann við mig. Ég gekk ósköp
hægt upp stigann. Ég sá eftir því að hafa hlýtt, og ég hugs-
aði um hendur fulltrúans, þessar hræðilegu hendur, sem gerðu
mig vitlausan í hræðslu. Og ég flýtti mér að segja, þegar
mér var litið upp á pallinn og sá dyrnar opnar og fulltrúann,
búinn til stökks, á þröskuldinum.
»Þetta var grín, eintómt grín«.
í næstu viku var brúðkaupið haldið hátíðlegt. Enrico Ef-
rati og Filippo Doberti voru vottar mínir. Ginevra og móðir
hennar vildu, að sem flestum af félögum mínum væri boðið í
miðdegisveizluna, til þess að ganga fram af þorparalýðnum '
Montanaragötu og í nágrenninu. Ég held að allir félagaf
mínir úr matsöluhúsinu hafi verið þar.