Eimreiðin - 01.01.1933, Blaðsíða 143

eimreidin
RITSJÁ
123
V1' ég ráðleggja sem flestum að taka sér hana í hönd. Hún er hvorki
þungskilin né lengi verið að lesa hana. Samt er þar þó nokkur fróðleik-
ur saman kominn. Hjá þeim, sem verða ekki fróðari eftir en áður, getur
ef til vill vaknað löngun til að skygnast lengra inn í þann heim, sem
Þeir frá vöggunni til grafarinnar Iifa öllum stundum í, en þekkja þó oft
ekki nema á yfirborðinu: þjóðfélagsbygginguna, þar sem mannsandinn
leitar síns aaðsta þroska í skjóli sinna eigin vængja. B. B.
Jóhannes úr Kötlum: ÉG LÆT SEM ÉG SOFI. Kvæði. Reykjavík
^932 (Acta h.f.).
Jóhannesi úr Kötlum er létt um að yrkja — of Iétt. Þess vegna gáir
bann þess ekki stundum, að umbúðirnar eru vætt, en innihaldið ekki
lafn-þungt. Honum hættir við að teygja lopann um Iítið efni, og hann er
ekki auðugur að skáldlegum sýnum. Þessi kvæði eru „duglegt handverk",
en vantar innblásturinn, — „úrsvalan, innfjálgan, ekka þrunginn". Það má
bsimta betri kvæði af þeim manni, sem hefur ort kvæðið „Ef ég segði
Þér alt“ — 0g fengið hefur opinber verðlaun fyrir kveðskap sinn (Al-
þ'ngishátíðin 1930). — Það má heimta af skáldunum, að þau annaðhvort
se5Í eitthvað nýtt — eða segi hið gamla á nýstárlegan hátt, — að þau
töfri með skáldlegri fegurð eða sýni oss inn að hjartarótum lífsins, gleði
Þess og sorg, á áhrifamikinn hátt. I
Beztu kvæðin eru „Sonur götunnar" og bálkurinn „Karl faðir minn“.
^umstaðar annarstaðar eru og nokkur tilþrif, en meginið af kvæðunum
er ósköp hversdagslegt. Að vísu má ekki heimta, að alt sé jafn-gott, en
Þsb niá heimta það, að eitthvað skari fram úr, eitthvað, sem hafi þau
®brif, að menn óski þess ekki fremur, að bókin hefði verið óprentuð.
]óhannes úr Kötlum er enginn byrjandi lengur. Þess vegna er kominn
tlmi til fyrír hann að fara nú að sýna, hvað hann getur, — og ef hann
se,Ur lítið, hlýtur hann að fá harðari dóm en þeir, sem eru að byrja og
eru enn eins og óráðin gáta. Jakob Jóh. Smári.
DAGDRAUMAR, Ijóðmæli eftir Kjartan Ólafsson brunavörð, Reykja-
v'b 1932 (ísafoldarprentsm.). Þessi ljóð eru ekki líkleg til að hneyksla
marga né heldur til að hrífa menn upp í sjöunda himin skáldlegrar anda-
9'ftar. Þau fara meðalveginn, en bera það með sér að höfundurinn er
vei hagmæltur og að honum er í brjóst borin ást á ljóði og söng. Vrkis-
6fnin eru einna tíðast ástir, lof um ættjörð og átlhaga, einnig eru í kver-
,nu mörg tækifæriskvæði og nokkrir sálmar. Höfundurinn hefur sjálfur
ýst Því hvað fyrir honum vaki, í erindinu til Nonna (Jóns Sveinssonar),
Sem valið er að einkunnarorðum framan við ljóðin:
Eg vildi geta hreinan hljóm
míns hjarta sungið þér,
°S hug þinn yljað augnablik
við æskusöng frá mér.
Ég vildi geta veigar rétt
af vorsins blómaskál,
og borið þér eitt Iítið Ijóð
frá Iýðsins djúpu sál.