Eimreiðin - 01.01.1933, Blaðsíða 117

eimreiðin
HLUTAFÉLAGIÐ EPISCOPO
97
svo einkennileg, fáránleg, svo skringileg, svo aum á þessu
tímabili? Viljið þér heyra um alt fram að þeirri stundu, þeg-
ar hinn mikli viðburður skeði? Þér megið hlæja eða gráta.
Ekkert er auðveldara en að segja yður frá öllu. Ég les í
fortíð minni eins og opinni bók. Þeir, sem stutt eiga eftir
ólifað, sjá alt í mikilli birtu.
En það er drungi í mér, ég er óstyrkur. Þér hljótið líka
vera hálfþreyttur. Það er betra að ég stytti söguna. Ég
9eri það.
Mér veittist létt að fá samþykki móðurinnar. Henni virtist
t>a þegar vera kunnugt um stöðu mína, laun mín og efnahag
núnn. Rödd hennar var hvell, látbragðið ákveðið, augnaráðið
Var illilegt, næstum því eins og í ránfugli. Stundum var það
lokkandi og klæmið, dálítið iíkt augnaráði Ginevru. Þegar hún
Hlaði standandi við mig, þá kom hún of nálægt mér og var
s>felt að káfa í mig, hún gaf mér olnbogaskot, tók í hnapp á
fötunum mínum, dustaði rykkorn af öxlinni á mér, tók lausan
tráð eða hár af fötunum mínum. Síðar þreytti það ákaflega
Hugar mínar og kvaldi mig, að þessi kona, sem ég hafði séð
°ftar en einu sinni steyta hnefann framan í eiginmann sinn,
Vaeri sífelt að snerta mig.
Eiginmaðurinn var einmitt maðurinn, sem ég rakst á í stig-
anum, maðurinn með grænu gleraugun. Hann var vesalings
Hbjáni.
Hann hafði verið setjari. En nú gat hann ekki unnið, af
kVl að hann var augnveikur. Hann lifði upp á náð konu sinn-
ar> sonar síns og tengdadóttur. Allir fóru illa með hann, litu
a hann sem einskonar boðflennu. Hann var drykkfeldur, var
Vanur að vera fullur. Hann þjáðist af þorstanum, þorstanum
hfæðilega. Enginn heima hjá honum gaf honum eyri, til þess
ap kaupa sér vín fyrir, en vissulega hefur hann hlotið að
Vlnna í laumi einhver auðvirðileg hlaupastörf, haft einhverja
svivirðilega og létta vinnu við og við — guð má vita í hvaða
9°tu, í hvaða holu og fyrir hverja, til að vinna sér inn nokkra
aura. Hann stal heima því sem hann náði í, þegar færi gafst
bess, og hljóp í burtu með það, til þess að kaupa vín fyrir
^að, til þess að hafa ráð á því að fullnægja hinni óstjórnlegu
astríðu sinni. Hræðslan við skammirnar og barsmíðin gat
7