Tímarit lögfræðinga


Tímarit lögfræðinga - 01.06.1951, Side 46

Tímarit lögfræðinga - 01.06.1951, Side 46
120 Timarit lögfræðinga þýðingarlausar spurningar skal og eigi leggja fyrir vitni. En um þetta má verða vafi. Spurning getur verið þýð- ingarlaus í augum vitnis eða réttargæzlumanns, en dóm- ari getur ef til vill vitað betur, því að svar við slíkri spurningu getur vel orðið til þess að sannreyna mótsagnir milli svarsins og þess, sem vitnið kann að hafa sagt áður, og svarið má því verða prófsteinn á sannsögli vitnis eða skynjanagáfu. Það er nýmæli, er í 5. málsgr. 102. gr. segir, að dómari geti lagt spurningu skriflega fyrir vitni, þegar dómþing er háð fyrir opnum dyrum og spurning er svo löguð, að svar við henni varðar einkahagi vitnis eða annarra, og að vitni geti svarað skriflega og megi sannfæra sig um rétta bókun svarsins, án þess að bókun sé lesin upp. Dóm- ari verður venjulega að taka þessa aðferð upp hjá sjálfum sér, þegar efni standa til, því að munnleg spurning má verða til getgátna og þvaðurs meðal almennings, þó að hann þekki ekki svarið við henni. En ekkert getur mælt því í gegn, að dómari leyfi vitni að svara slíkri spurningu skriflega, þótt hann hafi borið hana upp munnlega. Sam- svarandi fyrii’mæli er í 7. málsgr. 133. gr. einkamálalag- anna. Vitni mundi geta kært ákvörðun dómara um það, að það skyldi svara spurningu munnlega, er svara skyldi skrif- lega að hyggju vitnis, samkvæmt 6. tölul. 172. gr. Vitnaskyldan felur ekki í sér skyldu vitnis til rann- sóknar á nokkru atriði né til þess að leggja fram sakar- gögn, sem kunna að vera í vörzlum þess eða gera útdrátt úr þeim, ef því er að skipta. Slíka skyldu getur dómari þó lagt á herðar vitni með úrskurði samkvæmt 3. málsgr. 98. gr. Þetta nýmæli er samhljóða 3. málsgr. 124. gr. laga nr. 85/1936. Vitnaleiðslur fara auðvitað venjulega fram í rannsókn máls, áður en málshöfðun er ráðin. En síðar kann vitna- leiðsla að verða, ef þörf sýnist að rannsaka eitthvað ræki- legar, svo og samprófun vitna, ef mál er bæði sótt og varið í héraði, sbr. 4. málsgr. 102. gr. og 124. og 134. gr. 2. Um heit það, sem vitni á að vinna samkvæmt 2.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116

x

Tímarit lögfræðinga

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit lögfræðinga
https://timarit.is/publication/586

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.