Árbók Háskóla Íslands - 02.02.1923, Blaðsíða 121
Völuspá.
Lagfærður texti.
1. Hljóðs bið ek allar
helgar kindir,
meiri ok minni
mögu Heimdallar;
viltu, at ek, Valföðr,
vel fyr telja
forn spjöll fira,
þaus fremst of man.
2. Ek man jötna
ár of borna,
þás forðum mik
fœdda höfðu;
níu man ek heima,
níu íviði,
mjötvið mæran
fyr mold neðan.
3. Ár var alda,
þats ekki var,
vara sandr né sær,
né svalar unnir;
jörð fannsk æva
né upphiminn,
gap var Ginnunga,
en gras hvergi.
4. Áðr Burs synir
bjöðum of ypðu,
þeir er Miðgarð
mæran skópu;
sól skein sunnan
á salar steina,
þá var grund gróin
grœnum lauki.
5. Sól varp sunnan,
sinni mána,
hendi enni hœgri
um himin-jöður;
sól þat né vissi,
hvar hon sali átti,
máni þat né vissi,
hvat hann megins átii,
stjörnur þat né vissu,
hvar þær staði áttu.
6. Þá gengu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
ok um þat gættusk;
Nótt ok niðjum
nöfn of gáfu,
morgin hétu
ok miðjan dag,
undorn ok aptan,
árum at telja.
7(17). Unz þrír kvámu
ór þvi liði
öflgir ok ástkir
Æsir at húsi;
fundu á landi
lítt megandi
Ask og Emblu
örlöglausa.
8(18). Önd þau né áttu,
óð þau né höfðu,
lá né læti
né litu góða;
önd gaf Óðinn,