Árbók Háskóla Íslands - 02.02.1923, Blaðsíða 125

LAGFÆRÐUR TEXTI
115
á helvegum,
áðr Surtar þann
sefi of gleypir. 43(53).
38(48). Hvat er með Asum,
hvat er með álfum,
gnýr allr Jötunheimr,
Æsir ro á þingi;
stynja dvergar
fyr steindurum,
veggbergs vísir.
Vituð ér enn,eða hvat? 44(54).
39(49). Geyr nú Garmr mjök
fyr Gnipahelli,
festr mun slitna,
en freki renna;
fjölð veit ek frœða,
fram sé ek lengra
um ragnarök •f 'J
römm sigtíva. 45(55).
40(50). Hrymr ekr austan,
hefisk lind fyrir,
snýsk Jörmungandr
í jötunmóði;
ormr knýr unnir,
en ari hlakkar,
slítr nái Niðfölr,
Naglfar losnar. 46(56).
41(51). Kjóll ferr austan,
koma munu Múspells
um lög lýðir,
en Loki stýrir;
fara fíflmegir
með freka allir,
þeim er bróðir
Býleists í för.
42(52). Surtr ferr sunnan
með sviga lævi,
skínn af sverði
sól valtiva; 47(57).
grjótbjörg gnata
en gífr rata.
troða halir helveg,
en himinn klofnar.
Pá kömr Hlínar
harmr annarr fram,
er Óðinn ferr
við ulf vega,
en bani Belja
bjartr at Surti;
þá mun Friggjar
falla angan.
Geyr nú Garmr mjök
fyr Gnipahelli,
festr mun slitna,
en freki renna;
fjölð veit ek frœða,
fram sé ek lengra
um ragnarök
römm sigtíva.
Þá kömr enn mikli
mögr Sigföður
Víðarr vega
at valdýri;
lætr hann megi Hveðrungs
mundum standa
hjör til hjarta,
þá er hefnt föður.
Þá kömr inn mæri
mögr Hlóðynjar,
gengr óðins sonr
við orm vega,
drepr af móði
Miðgarðs véurr,
munu halir allir
heimstöð ryðja;
gengr fet níu
Fjörgynjar burr
neppr frá naðri
níðs ókvíðinn.
Sól tér sortna,
sökkr fold í mar,
hverfa af himni