Árbók Háskóla Íslands - 02.02.1923, Blaðsíða 67

20-21. v. SKÝRINGAR 57
þau, sem þegar eru fram íærð til þess, að þessi vísa eigi
alls elcki að standa á undan kaflanum um »fyrsta folkvíg«,
heldur á eftir.
Þó að vel sé tækilegt að skilia skera hér sem skera rúnar,
er það ekki nauðsynlegt. Rista er annars altaf haft um rúnar.
Gæti vel verið átt hér við að skera merki á skíði til hlut-
kestis eða spásagna. Má minna lil samanbnrðar á lýsingu
Tacitus á véfréttum Germana: »virgám frugiferæ arbori de-
cisam in surculos ampulant eosque notis quibusdam dis-
crelos super candidam vestem temere ac fortuito spargunt.
Mox, si publice consulitur, sacerdos civitatis, sin privatim,
ipse pater familiae, precatus deos cælumque suspiciens ter
singulos tollit, sublatos secundum impressam ante notam
interpretatur®.1) Líkt þessu hefur líklega verið farið að, þegar
feldur var blótspánn í fréttaskyni, en það er oft nefnt í sög-
um, smbr. marka hlut (hlutan er greinilega lýst í Heims-
kringlu, Har. s. harðr. k. 4).
Urðr er elzt nornanna. Verðandi er hvergi nefnd í fornum
kvæðum nema hér. Skuld er ef til vill eldri sem valkyrja
(sjá 30. v.).
þœr lög lögðu o. s. frv. Taka verður upp: þær lögðu lög,
örlög seggja, þær kuru alda börnum líf, o: ákváðu örlög
manna og sköpuðu þeim aldur. — Þessum 4 vísuorðum er
ofaukið í venjulega visulengd, en fremur ber að álita, að
hér vanti eitthvað i, en kasta burt af því, sem til er.
21. vísa.
folkvíg, fólkorusta, smbr. 24. v. Hér á fremur að skilja
svo, að vig Gullveigar hafi leitt af sér fy'rstu fólkorustu,
heldur en að það sjálft hafi verið »folkvig«. Má vera, að
kynlegt sé að endurtaka svo (þat var enn folkvíg), en það
1) sPeir skera grein hrás viðar sundur í spánu og marka svo auð-
kendir sé, en strá þeim síðan af handahóíi út um hvita voð. Pá biður
goðinn — ef gengið er til véfréttar á þjóðstefnu, en liúsbóndi ef
heima er — til goðanna, horfir til liimins og tekur upp þrjá spánu.
Ræður hann fréttina af merkjum þeim, sem áður voru á skorin« —
I.auslega þýtt. — Frugifera arbor er eiginlega tré, sem ber ávöxt, en
liklega er ekki átt við annað en lifandi tré, smbr. Skírmismál.32: Til
holts ek gekk ok til hrás viðar gambantein at geta. Eins er gert ráð
fyrir hrám viði til töfra í Hávam. 151. — Sjá cnnfremur skýringar við
29. og 63. v.
8
íj-J,