Freyr - 01.01.1955, Qupperneq 37

Netgirðing.
mikilli hefð. Vörzluskurðir frá 1893 til alda-
nióta eru taldir alls um 150 þúsund faðmar.
Miðað við stærð túna um þessar mundir,
og hefðu framtaldar túngirðingar allar ver-
ið í fullu gildi, mun ekki fjarri sanni að
áætla, að túnin í heild hafi við byrjun 20.
aldar verið orðin girt, nálægt því að hálfu.
Fram til aldamóta 1900 og fyrstu ár 20.
aldarinnar voru vörzlugirðingar svo til ein-
göngu úr jarðefnum. Árið 1902 skiptust
þær eftir efni og gerð þannig:
Grjótgarður, tvíhlaðnir
Grjótgarður einhlaðnir
Garðar vir höggnu grjóti
Garðar úr grjóti og torfi
Torfgarðar
Vörzluskurðir um
6647 faðmar
6284 —
23 —
2285 —
19611 —
21000 —
Nærri jafnmikið er gert af einhlöðnum
og tvíhlöðnum grjótgörðum. Til þriðjunga
við það eru garðar úr grjóti og torfi. Torf-
garðar eru lengri en hinar þrjár tegundirn-
ar til samans. Vörzluskurðir eru lengstir
og hafa verið fljótir að ryðja sér til rúms.
Um aldamótin kom til ný tegund af
girðingum. Það voru vírgirðingar á stólp-
urn. Fyrsta árið voru taldir fram í búnað-
arskýrslum aðeins 300 faðmar, en það fór
brátt vaxandi, sem síðar getur.
Árið 1903 verða þáttaskil í sögu girð-
ingamála. Þá eru sett lög um túngirðingar
— „gaddavírslögirí' svokölluðu.
Aðalinntak túngirðingalaganna var það,
að á árabilinu 1905—1909, að báðurn með-
töldum, væri stjórninni heimilt að verja
100 þúsund krónum árlega úr landssjóði, til
kaupa á galvaniseruðum gaddavír, ásamt
girðingastólpum og teinum, og lána búend-
um, sem þess óskuðu, til að algirða tún sín.
Til girðinga á jörðum í einkaeign, skyldi
landssjóður á þennan hátt lána fyrir %
hlutum girðingaefnisins, komnu á heirna-
höfn, og fyrir öllu girðingarefninu, ef lágur
garður væri hlaðinn undir vírstrengina, svo
að 3 strengir nægðu. Til girðinga á lands-
sjóðs- og kirkjugörðum mátti lána fyrir
öllu efninu. Landsstjórnin skyldi annast
innkaup efnisins og úthlutun þess, sam-
kvæmt umsóknum, og afgreiðslu til næstu
hafnar.
Refanet fást með mismunandi möskvavíddum.
27
PREYR
fimmtíu ára