Freyr - 01.01.1955, Side 45
Einangrarar eru ýmist úr postulíni eða ebonit.
Handfang, gormar og vírar ! hliði.
A árunum laust eftir 1930, byrjuðu
Ameríkumenn að nota rafmagn til vörzlu.
Var sá útbúnaður gerður á þann hátt, að
á granna staura voru settir einangrar, og
á þá festir einn eða tveir strengir, og girð-
ingin síðan tengd með jarðsambandi á ein-
nm stað. í slíka ein- eða tví-þætta girð-
ingu, sem gerð var úr sléttum vír eða
gaddavír eftir atvikum, var síðan hleypt
háspenntu rafmagni, — venjulega með
nokkur þúsund volta spennu, en sjálfur raf-
straumurinn aðeins örfá millíamper. Ivom
brátt í ljós, að girðingar þessar reyndust
ágæt vörn fyrir stórgripi og svín, og þar
eð slíkar girðingar eru mjög ódýrar í stofn-
kostnaði og rekstri, miðað við eldri gerðir,
náðu rafgirðingar mjög mikilli útbreiðslu á
skömmum tíma. Þannig var fyrsta rafgirð-
ingin sett upp í Danmörku 1937, en þrátt
fyrir tilfinnanlegan efnisskort var þar kom-
in rafgirðing á öðru hvoru sveitaheimili í
stríðslok árið 1945, og nú eru þar, og í
ýmsurn öðrurn löndum, rafgirðingar, svo að
segja á hverju sveitaheimili.
Straumgjafi og straumstillir eru í tækinu,
sem fest er á staurinn.
Til íslands voru fyrstu rafgirðingar flutt-
ar árið 1946. Þær hafa náð allmikilli út-
breiðslu í vissum héruðum og með aukn-
um beitiræktarbúskap verða þær ómissandi
til stórgripavörzlu. En til vörzlu sauðfjár
eru þær lítils- eða einskis virði, — jafnvel
þó þrístrengjaðar séu.
(Aðalheimildir: Alþ.tíð., Lýs. ísl. Þ. Th., Lovsaml.
for Isl., Verzlunarskýrsl., Freyr, Búnaðarskýrslur,
jarðabækur).
P lt E Y R
fimmtíu ára
35