Freyr - 01.01.1955, Page 125
Kindur a£ Gottorpsstofni á fjárræktarbúinu á Hesti 1950, og féllu þá við fjárskiptin.
féð (Border-Leicester) flutt inn 1932, eins
og fyrr segir. Einblendingsræktin var hugs-
uð sem hraðvirk aðferð til að auka kjöt-
magn og kjötgæði sláturdilka. Reyndist
hún vel, þar sem féð átti við góð skilyrði
að búa og fullnægðu skrokkar einblendings-
dilkanna betur kröfum hins enska mark-
aðs, en dilkskrokkar af óblönduðu íslenzku
kyni. Skozku einblendingarnir urðu við góð
skilyrði heldur vænni en þeir íslenzku.
Fjárpestirnar, fjárskiptin og flutninga-
bönn hafa torveldað mjög, og sums staðar
haft lamandi áhrif á kynbætur sauðfjár síð-
ustu 20 árin. Mörgum bezt ræktuðu inn-
lendu fjárstofnum og hinu hreinræktaða
skozka fé varð að eyða við fjárskiptin, en
inn á fjárskiptasvæðin voru ár eftir ár flutt
öll fáanleg gimbralömb af takmörkuðum
svæðum, og víðast hvar skipt milli bænda
eftir hlutkesti. Fé þetta er eðlilega mjög
misjafnt. Til eru í því ágætir einstaklingar,
enda var lögð áherzla á að velja sem bezta
lambhrúta, en margt af fénu er lítt ræktað
og sundurleitt. L’nnið er nú víða ötullega
að kynbótum hins nýja fjár með miklum
árangri, þótt sums staðar muni dilkar á
fjárskiptasvæðunum ekki fullnægja gæða-
matskröfum eins vel og dilkar af þeim
stofni, sem felldur var.
Þrátt fyrir þetta hafa þó framfarir í sauð-
fjárrækt landsmanna í heild orðið miklar
á síðustu áratugum. Kjötframleiðslan, eft-
ir fóðraða kind, hefur aukizt um allt að 50%
frá 1934 til 1951, (sjá Búnaðarrit 1955 bls.
65) og vaxtarlag og vænleiki hrúta hefur
batnað til muna á sama tímabili. (Sjá bls.
108-109 hér að framan). Þessar framfarir má
einkum þakka kynbótum með úrvali, þar
sem fyrst og fremst er tekið tillit til vaxt-
arlags og holdafars fjárins, samhliða bættri
fóðrun. Beztu stofnar íslenzka fjárins benda
og til þess, að takast megi með kynbótum
að rækta hér upp sauðfé, sem að holdafari,
byggingariagi og afurðagetu, stendur ekki
að baki þaulræktuðum erlendum fjárkynj-
um.
F R E Y R
fimmtiu ára
115