Freyr - 01.01.1955, Page 185
i Fornebu. Ferbúnir til þess
að líða urn loftin blá hinn
13. júní 1953 frá Fornebu í
Noregi beint heim, eftir 20
daga fjarvist fiá ættlandinu.
málum. Muit stundin á heimili þeirra hjóna
hafa orðið hinum íslenzku förumönnum
flestu öðru í förinni minnisstæðara, og var
þó ekki við smátt að ctja þar, sem Þrændir
voru.
Förinni um Noreg má telja að lyki með
hófi að Bjama Asgeirssonar og konu hans,
við rammíslenzka rausn og híbýlahætti. Af
Bjarna og Ástu er það sagt, að þau kunni
manna bezt til þeirra hluta, að halda gest-
um sínum glöðum. Sönnuðu þau mjög þetta
kvöld, að engu er af því logið. Var háttu-
ntáluni seinkað til muna kvöldið það, og
reyndist þó skemmra en skyldi.
Við höfðum heimsótt fjögur þjóðlönd,
haft margar ánægjustundir og fræðst um
fleira en að fullu var hægt að tileinka sér í
skyndi, og því fjölmargt til eftirþanka.
Við höfðum leitazt við að halda merki
og hciðri þjóðar okkar á lofti, meðal annars
með því að skilja íslenzk flögg og fána eftir
í ýmsum skólum og á öðrum stöðum, sem
við heimsóttum og gistum um Norðurlönd.
Að morgni hins 13. júní var haldið heim-
leiðis. Var stigið inn í hinn glæsta farkost
Gullfaxa. Flutti hann okkur loftleiðis til
Reykjavíkur. „Á vængjum vildi ég berast“
sungum við í æsku, sem heyrum aldamóta-
kynslóðinni til. Við áttum þann draum að-
eins í heimi ævintýranna. Hann var okkur
jafn fagur fyrir því. Nú er það ekki lengur
ævintýri, heldur staðreynd „Vegur var yfir“
kvað Gestum-blindi forðum. Gullfaxi lét
„brima um brjóst og háls, bláa liiminlygnu“
með þeim árangri, að 5 klukkustundir og 40
mínútur liðu frá því hann hreyfðist i Oslo,
til þess hann var staðar numinn í Reykja-
vík.
Við vorum komnir heim.
FREYR
fimmtíu ára
175