Freyr - 01.01.1955, Síða 265
Byggingarnar á Wángen. —
Fremst á mynclinni eru tvö
íbúðarhús, en fjær eru hest-
húsin, æfingahringur —
tamningasvæði — að húsa-
baki, cn þaðan braut til
haga og skógar.
Hinir eldri þeirra eru hólfaðir af — einn
og einn — og hafðir lausir í húsi. — Þarf
allt að vera traustlega um búið, svo ekk-
ert gangi úr skorðum, þótt í odda skerist
rnilli þeirra innbyrðis. Sýndi hann okkur
þarna 15 fola veturgamla og 7 þriggja
vetra. Allir voru þeir jarpir á lit, — skol-
jarpir á belginn en lítið eitt dekkri á fax
og tagl. Veturgömlu folarnir voru hafðir
allir saman í stóru, breiðu og rúmmiklu
hjarðhúsi og voru þar jötur meðfram
hliðarveggjum. Þessi grey voru kynóra-
lausir, gæfir og faxprúðir, líkt og heima-
gangar, sem venjast snemma góðu atlæti
og matargjöf. Eftirtektarvert var hve líkir
þeir sýndust hver öðrum við fyrstu sýn,
jafnt á vöxt og litarhátt. Þeir voru
stríðaldir og svo þroskalegir að furðu
sætti. Skoðuðum við þá góða stund og
reyndum — til gamans — að leita eftir
misfellum á búnaði þeirra og öðru því, er
gæti talizt ósamstætt í fari þeirra. Stærðin
reyndist frá 152—158 cm b. m. og virtist
annar þroski svara til hæðarinnar. —
Fæstir þeirra virtust þó hafa alveg rétta
fætur þrátt fyrir 50 ára úrval og kynbætur.
Að vísu bar lítið á því í kyrrstöðu, en
kom í ljós við framgrip í hiklausri hreyf-
ingu. Nú er þessú úrvali ekki heiglað upp,
eins og fyrr segir. En kjúkan er samt ekki
enn orðin ákjósanlega rétt. — Og þá kom
manni í hug, að naumast er von að áfang-
anum sé náð heima. Hestur Norðursins
hefur um aldir orðið að draga fram lífið við
hörð kjör, suma tíma við hungur og harð-
rétti. Það er því ekki að furða, þótt eldi
enn eftir af korkunni í fótabúnaðinum.
Þrevetringarnir voru í öðrum ham en
hin ljósin. — Þeir höfðu allir verið á sýn-
ingu um vorið og allir hlotið viðurkenn-
ingu. Þrír af þeim, sem hæsta viðurkenn-
ingu hlutu, voru leiddir út. Var gaman að
sjá hvernig garpurinn Ullberg, og aðstoð-
armaður hans, meðhöndluðu þessa ólmu
fáka, og hvernig þeir — þrátt fyrir allt —
voru tamdir undir vilja mannsins. Þar
dugði ekki einvörðungu mjúkar strokur,
klapp og kjassyrði, heldur öllu frekar —
eins og á stóð — harðstjórn og einbeittur
agi.
F R E Y R
fimmtíu ára
255