Freyr - 01.01.1955, Page 295
bílstjórinn fer að dázt að íslenzkum karla-
kórum. Sagði hann, að það væru hátíða-
stundir, þegar íslenzkir karlakórar kæmu í
norska útvarpinu. Hann var ekki í vafa
um, að íslcnzku karlakórarnir tækju fram
öllum karlakórum á Norðurlöndum. Sel ég
þann dóm hans ekki dýrara en ég keypti,
en satt er frá sagt.
En hvar er nú Vinstra og bær Ivers Lo?
Við yfirgefum þjóðveginn um stund,
förum yfir Löginn og framundan blasir við
stórbýlið. Við ökum í hlað og þar stendur
bóndinn Iver Lo, maður á miðjum aldri,
hár og herðibreiður, vel á sig kominn,
glæsimenni hið rnesta og lítur ekki út fyrir
að vera neinn veifiskati. Áreiðanlega laus
við þá minnimáttarkennd, að hann sé
„bara bóndi“, og þó án alls yfirlætis. Okkur
var sagt, að hér fengjum við að sjá ný-
tízkubúskap, samfara fornri búmenningu
í Guðbrandsdal. Og vafalaust var býlið
ekki valið af verri endanum, eins og ger-
ist og gengur, þegar útlendum ferðalöng-
um eru sýndir búskaparhættir. Hér blasa
við augum miklar byggingar eins og víðar
á Norðurlöndum, og ekki nýjar af nálinni.
Yngsta húsið, íbúðarhús fjölskyldunnar,
vantar þrjú ár upp á sjötugsaldur. En við
föllum ekki í stafi yfir þessu, við erum
búnir að sjá svo margt og mikið. Á sum-
um stórbýlum í Svíþjóð eru sumar- og
vetraríbúðarhús fyrir fjölskylduna og það
þriðja fyrir vinnufólkið. Það sér á, að stór-
skógurinn nær heim að túni. En þegar við
FREYR
fimmtíu ára
285