Freyr - 01.01.1955, Side 304
hafa „reynt að sýna Norðmönnum að ís-
lendingar gætu einnig verið bændur, og
])að er sómi Islands, sem ég hugsa alltaf
um, og það er ekki að mínum vilja ef ég
geri eitthvað, sem er til skammar fyrir
landið okkar. Þess vegna vona ég að lífs-
starf mitt sé ekki til ónýtis, og að mér
verði fyrirgefið, að ég fór ekki til íslands
aftur.“
„Ast mín til íslands deyr aldrei.“
Þetta er í fáum orðum saga íslenzka
bóndans í Nittedal, og við þessi tilvitnuðu
orð hans þarf engu að bæta; þau sýna
manninn eins og hann kom mér fyrir sjón-
ir, og eins og hann er:
Sannur íslendingur, sem hefur með
dugnaði og af þekkingu rekið sitt bú, tekið
því, sem að höndum hefur borið, með æðru-
leysi hins íslenzka víkings. Unnið landi
sínu gagn eftir mætti, en aldrei gleymt
sínu upphafi.
Eg get ekki stillt mig um að bæta því
við frásögn þessa, sem vissulega er fátæk-
legri en ég vildi, hver ávarpaði míg fyrst
þegar ég kom að Norðurdal. Það var
drengur tíu ára, sem stóð í dyrunum, og
spurði mig hvort ég talaði þýzku. Eg kvað
nei við, ég talaði aðeins íslenzku. Drengur
þessi var fósturbarn, eitt af mörgum, sem
tekinn var í fóstur eftir stríðið frá Þýzka-
landi.
íslenzki bóndinn og norska konan, sem
höfðu misst eigur sínar undir hernámi
Þjóðverjanna, áttu það hjartarúm, sem
þurfti til að gleyma misgerðum, og veita
munaðarlausum þjónustu.
Drengurinn var ótrauður að hjálpa
fóstra sínum við ungauppeldið og Edvald
taldi að „hann kæmi til.“ Á heimilinu var
ræktað það hugarþel, sem eitt getur megn-
að því að afstýra ófriði og hörmungum.
Eg hafði átt ógleymanlega stund í Nittc-
dal. Nóttin var liðin. Að morgni fór ég
upp í áætlunarbíl til Osló, og kom í morg-
unverð til félaga minna á réttum tíma.
294
fimmtíu ára
FEEYE