Freyr - 01.01.1955, Page 307
Helg þögn skapar djúpa ió i hug þess manns, sem staldrar við í hinu mikla musteri Dómkirkjunnar í
Lundi. „Hið lága færist fjær — en færist aftur nær hið helga og háa.“ — Þetta mikla mannvirki á því nær
jafn langa sögu og kristin trú á Norðurlöndum.
hafa umgengnina til eftirbreytni, og væri
sú menntun eða menning alls staðar mak-
leg, sem flutt væri hingað heim af einhverj-
um, sem hana vildi stunda erlendis og
flytja svo heim til íslands.
Að ganga um kirkjugarða þá, sem við
skoðuðum, var sönn Edensganga. Runnar
og blóm voru á hverri gröf, oftast líka leg-
steinar, en jafnan lág girðing úr lifandi limi
um grafreitina. Hvergi var illgresisjurt né
grasstrá að sjá, aðeins skrautjurtir, sem
vöktu hjá manni ljúfar hugrenningar.
Milli grafreitanna liggja brautir og göt-
ur, beinar eða bognar, bryddar með lim-
girðingum, en stígir og götur jafn vel
hreinsað eins og sjálfir grafreitirnir —
hvergi illgresi né misfellu að sjá.
En umhverfis kirkjugarðinn er svo þétt-
ur múr og upp með honum vaxa tré og
runnar, sem veita fullkomið skjól og eru
fullkomin vörn fyrir ágangi óboðinna.
Svona reitir eru sannir friðar- og griða-
staðir, í margfaldri merkingu. Ég held að ég
hafi ekkert séð, sem snerti mig eins djúpt
og minnti mig á hvað mikið við eigum ó-
gert. Svona var þetta í Danmörku.
Ég hugleiddi með sjálfum mér, hvort
þessi þáttur menningarinnar, mundi eins í
hinum Norðurlöndunum. Hélt ég að Danir
myndu hafa þarna sérstöðu. En þegar til
Svíþjóðar kom mátti sjá sömu aðbúð að
kirkjum og grafreitum. Vegna þess að
ferðin var með öðrum hætti um það land,
gat ég ekki gert mér grein fvrir þessari
FEEYR
fimmtíu ára
297