Tímarit Máls og menningar - 01.12.1974, Qupperneq 99

Galdrar
og nautsleggi. Þegar hljómlistin náði hámarki, tóku galdranornirnar að nálg-
ast djöfulinn, kysstu hann undir stertinn ef hann var í geithafursgervi og á
granirnar, ef hann var naut. Þegar svo hafði gengið góða stund, skipaði
hann þeim til þeirra verka, sem þær girntust öðru framar, sem voru samfarir
við djöfulinn. Eftir það hófst veizlan. Réttirnir voru margskonar, pylsur
unnar úr óskírðum börnum voru eftirlæti þýzkra norna, steikt lík náinna
skyldmenna brögðuðust spænskum bezt og Elsassbúar voru sólgnir í steiktar
leðurblökur. Þótt réttirnir væru girnilegir þá kom þeim öllum saman um,
að þeir væru vita bragðlausir. Notkun salts var bönnuð í átveizlunum, vegna
þess að með salti mátti reka burt ill öfl og salt var notað við skírnina, til að
vemda bamið gegn ágangi djöfulsins.
Sögurnar af blótum nornanna á Blokkstindi voru alþekktar og fólk forð-
aðist staðinn, en þó segir sagan, að prestur úr Rínarlöndum hafi einhvern-
tímann á 16. eða 17. öld viljað kynna sér nánar sannleiksgildi þessara sögu-
sagna. Klerkur hélt upp á fjallið og fann þar hreggbarin tré, klungur og
kletta en engar galdranornir, né merki um blótin. Sami klerkur átti að hafa
reynt að ferðast til Blokksfjalls með öldruðu sóknarbarni sínu, einsetukonu.
Klerkur hélt til kofa kerlingar og fylgdist með því, hvernig hún smurði sig
nornamauki. Síðan lagðist hún upp í fleti sitt. Eftir skamma stund tók hún
að reka upp skræki og stundi þess á milli um leið og hún iðaði og sló út
skönkunum. Þvínæst gerðist það, að hún kastaði sér út af fletinu og tók að
æða um kofann, ávarpaði prestinn og kvað hann skyldu koma nreð sér á
Blokkstind og lagðist stynjandi aftur upp í fletið. Þegar óráðið rann af henni
fór hún að segja klerki af ferðum sínum, en klerkur kvað hafa sagt henni,
að hún hefði verið í kofanum alla nóttina. Klerkur þessi er líkast til ekki
einn um það að hafa fest lítinn trúnað á sögurnar um gandreiðir nornanna
á þeirri tíð, en sefj unin var þvílík, að þeir voru fáir, sem létu ekki ginnast.
Miklar sögur gengu um félagsskap nornanna, og fræðimenn töldu sig hafa
góðar heimildir fyrir skipulagi félagsdeildanna. 1 hverri deild voru tólf norn-
ir og stórmeistari þeirra, sem var ýmist Satan eða einhver fulltrúi hans.
Deildunum var skipt í stig og voru stigin þrettán. Stigatala hverrar nornar
fór eftir kunnáttu í satanisma og eftir starfsárangri. Því meiri sem árangur
þeirra var í illverkum því meir hækkuðu stigin, sem tryggðu þeim sess í hærri
deildum.
Svartar messur voru einn þátturinn í atferli nornanna. Nafnið bendir til
andstæðunnar, kristinnar messu. Inntak kristinnar messu var dýrkun guðsins
og neyzla altarissakramentisins, en í því var fólginn kraftur og kynngi. A
15 TMM
225