Tímarit Máls og menningar - 01.06.1996, Síða 133

uð en hvíslaði svo. Þetta eru augun
pabbi. Sérðu ekki að þetta eru augun í
fuglunum sem ég smyglaði inn handa
þér. (19)
Platspeglar
Speglarnir sem Sigfus kennir bókina við
og koma töluvert oft fyrir hjá honum
bjóða ekki sannleikann eða hinn eina
rétta svip. Speglarnir sem endurvarpa
hugsunum og gerðum mannsins í bæn-
um eða heiminum eru miklu fremur
platspeglar því þeir ná ekki sambandi
sökum upprunaleysis og ónáttúru
þeirra sem horfa. I Speglabúðinni hefur
spegilmyndin tekið við af þeirri upp-
runalegu og flestum er löngu orðið
sama eða þá að þeir greina ekki á milli. í
ljóðinu Speglabúð í bænum 1 sést hvern-
ig speglarnir hafa leikið manninn og þar
eru líka auðþekkjanleg höfundarein-
kenni eins og reynsluspeki og einhvers
konar fullnægingardoði.
(...)
Gömul reynsla að endurfarin leið sé
ótrúlega stutt og að glerþokan minni á
dymar heima, að laust sé við uppdrátt-
arsýki meðal táknanna, að hljóðin að
innan berist háttbundið, jú að allt sé
undir kontról sem sagt, að línurnar séu
allar að koma til undan glerskeranum.
Óviðjafnanlegt fannst honum, hroll-
köldum, hugföngnum og heimfúsum.
(57)
Spegilmyndir úr fyrri verkum Sigfúsar
eru oftast úr máðum eða upplituðum
speglum sem stundum eru í gylltum
römmum vegna upphafinnar menning-
arásýndar heimsins sem mælanda býð-
ur þá mjög við. Slík ádeila er ekki eins
áberandi í Speglabúðinni þó óþolið og
vanmátturinn sem fylgir því að týna
hinum rétta svip komi ffam í áfram-
haldandi vangaveltum um manninn og
aðstæður hans.
í öðrum og þriðja hluta eru styttri
ljóð þar sem elli- eða reynsluspekin eru
látnar leggja mat á hlutina. Brugðið er
upp aðstæðum fólks og þeirri lífsspeki
sem það eru búið að koma sér upp
„... því slíkir menn / muna svo vel hvað
þeir hafa af sér gefið / en vita hinsvegar
ekki hvort og þá / hvað af því var nokk-
urntíma / þegið af nokkrum.“ (30).
Dregnar eru upp mannlífsmyndir og
oftast er eitthvert eitt atriði skoðað sem
gerir manneskjuna að því sem hún er.
Einnig er safnað saman í ólseiga mann-
skepnuna og þá fara hugsanirnar að
þyngjast þegar þær vefjast utan um van-
ann, eðlið og leiðindin enda mannleg
„skilyrði í svörtu“ samkvæmt heiti loka-
ljóðsins í þriðja hluta.
Og manneðlið og múgurinn,
vesöldin og grimmdin, skorturinn
og fysnin, hræsnin og trúin, þrælsóttinn
og gæðin öll með tölu, jú og hafandi hugsað
allvel og lengi og nokkuð bara langt þá fann
hann að vanda fyrir lamandi þreytunni og
hinu þá líka hvað hann var orðinn
lifandiskelfing eitthvað
leiður á framtíðinni. (44)
„Eyðan sat enn í aftursætinu“
í Speglabúðinni haldast þannig (of)-
reynslan, gráglettnin og köld kersknin
frá fyrri verkum og þegar búið er að
snúa tungumálið og toga hæfilega næst
ný tilfinning fyrir sama tómlætinu.
„Ástarljóð fyrir vana“ í þriðja hlutanum
minnir á eintalið við Zombíinn þar sem
stöðugt var deilt á endurtekningar og
uppfyllingarefni óbreytileikans í hinu
mannlega eðli:
Og ástin mín
enn að merja það inn í
marsbirtuna fínu jú og holdið
pottþétt að leggja sig til að sækja
að sínu að leggjast á náinn að sjúga
safann sinn og fær ekki nóg þó hausinn
sé rétt að fyllast svo að útaf flóir fjöldinn allur
af pornógrafískum rottum af blúndu-
skottum og
TMM 1996:2
131