Skagfirðingabók - 01.01.1967, Síða 88

SKAGFIRÐINGABÓK
leið um íshrönglið, var það erfitt. Þó leyfði Jón Magnússon, sem var
veiðimaðurinn við okkar vök, mér stundum að draga hákarl, meðan
hann skrapp til þeirra Sauðkræklinga, sem voru vestar með sínar vakir.
Grunar mig, að hann hafi verið að fá sér hressingu hjá þeim.
Einn daginn var gott veður, bjart og frostlítið. Fór þá að braka í
ísnum, og var uppi fótur og fit, færin dregin upp, og allir þusm til
lands, en hákarlaskrokkarnir 5-6 skildir eftir á ísnum. Menn sögðu, og
það sá ég líka sjálfur, að ísinn gæti rekið frá landi í logni ótrúlega
fljótt vegna strauma. Vök hafði myndazt við ós Héraðsvatna og
Borgarsand, og fórum við ekki út á ísinn afmr þann dag. En morg-
uninn eftir var komin snörp norðanátt með éljum, og var þá tekið til
við veiðarnar aftur. Nær ætíð voru hákarlssóknirnar skildar eftir í
sjónum yfir nóttina, en færið fest á þvertré yfir gatið eða vökina. Var
þá oftast hákarlshaus á sókninni, félagar hans höfðu étið skepnuna upp
til agna nema hausinn. Stundum voru tveir hausar á, svo mikil var
græðgin, að þeir höfðu í ákafanum gengið svo nærri þeim, sem fastur
var, að hausinn hafði ýtzt upp á járnkeðjuna ofan við sóknina, en
annar ekki gætt sín og festst sjálfur og hlotið þau örlög að vera einnig
étinn upp. Ég held, að hákarlarnir, sem þarna voru, hafi haft lítið æti
og lifað mest hver á öðrum. Ég opnaði af forvitni maga marga, var
lítið eða ekkert í þeim nema hákarlabitar og innyfli úr hákörlum þeim,
sem við höfðum veitt og borið var niður um götin. Aðeins einu sinni,
minnir mig, fann ég leifar af sel í hákarlsmaga, aldrei fisk. Þegar
vakir mynduðust í ísnum, voru þar oft selir, landselur og vöðuselur.
Einu sinni síðar um vorið sá ég hvali í stórri vök.
Hinn forni þingstaður Hegranessþings var í Garði. Er sá bær austan-
vert á nesinu utanverðu og á land að sjó og engi niður að Vötnum. Þar
bjó til vors árið 1900 Hallur Jóhannesson. Kona hans, Engilráð Jó-
hannesdóttir, lá á líkbörum, er við komum að Ríp, og var það fyrsta
prestsverk föður míns að jarða hana. Vond inflúenza hafði gengið þá
um vorið, eins og ég mun áður hafa getið, og dó Engilráð úr þeirri
landfarsótt. Föður mínum þótti það verra, að fyrsta prestsverk hans var
að jarða, en ekki að skíra barn eða gifta hjón. Hallur hætti búskap þá
um vorið, en við tók dóttir hans, Steinunn, og maður hennar, Páll
86