Skagfirðingabók - 01.01.1967, Qupperneq 137

ÆVINTÝRALEGT STRAND
Allra augu beinast að honum, og þó er hann afskiptur á leikvangin-
um, nær ekki í neitt það, sem hann girnist eða þráir.
Allt í einu berst annarlegur kliður utan úr þokunni í áttina til
lands. Fuglar og selir hækka í sjónum og leggja við hlustirnar. Bráð-
lega hverfa þeir allir, ýmist undir yfirborðið eða eitthvað út í þokuna.
Drengurinn stendur einn eftir í fjörunni og horfir höggdofa í áttina,
sem vaxandi kliðurinn berst úr. Allt í einu hillir undir skip, sem er
ægistórt í þokunni að sjá. Sex menn eru þar innanborðs, að sama
skapi tröllslegir, þar af tveir undir árum. Skipið sveigir að fjörunni,
þar sem drengurinn stendur. Hann hefur engan tíma til að óttast
eða taka til fótanna, því að undrunin hefur hjá honum öll völd. Að-
ur en varir, stingur báturinn stefni í sandinn. Skipverjar hoppa upp
í fjöruna, kippa örlítið í bátinn og snúa sér svo allir að drengnum.
Framandi og óskiljanlegur orðaflaumur hellist yfir hann eins og ár-
straumur. Þeir taka hann í fang sér og klappa honum á kollinn og
kyssa hann á kinnarhar. Skítugur og blautur gengur hann úr einu
fanginu í annað, klappaður og kysstur af suðrænum hita og ákafa.
Annarleg og hljómfögur orð halda áfram að falla yfir hann líkt og
steypiflóð. Og aðkomumenn eru fjölþreifnir um höfuð drengsins og
hár, enda er hann með hvítan kollinn, eins og títt er um börn nor-
rænna manna. Einn skipverja tekur velkta kexköku úr vasa sínum
og leggur drengnum í munn. Bragðaðist hún vissulega vel, þótt vot og
sölt kunni að hafa verið. Eftir skamma stund heldur svo hópurinn af
stað upp á fjörukambinn, drengurinn í fararbroddi, borinn á sterkum
örmum. Þegar þangað kom, blasti bærinn við augum örskammt frá.
Þangað stefnir svo hin forkosmlega fylking hægum skrefum, en há-
vær í máli.
Heima á bænum bjuggu þá ung hjón með tveimur sonum sínum.
Var drengurinn fyrrnefndi annar þeirra. Svo stóð á þennan dag, að
bóndinn var í vinnu á næsta bæ og móðirin því ein heima með börn-
um sínum. En hjá henni var stödd systir hennar, átta ára gömul. Ut
um baðstofugluggann sáu þær systurnar hina furðulegu, háværu fylk-
ingu, sem nálgaðist bæinn. Þeim varð þegar ljóst, að þar voru útlend-
ir menn á ferð. Miklum felmtri mun að vonum hafa á þær slegið. Og
í ofboði sendi móðirin sysmr sína út um bakdyr til næsta bæjar, þar
135