Skagfirðingabók - 01.01.1967, Page 184

SKAGFIRÐINGABÓK
Þess vil ég svo að lokum geta, að Sæmundur skrifar fallegt og Iipurt mál.
Hann er laus við alla mælgi og málskrúð, en segir blátt áfram og hispurslaust
frá. Frágangur bókanna er hinn þokkalegasti, að öðru leyti en því, að prent-
villur eru óþarflega margar.
S. Bj.
ÍNDRIÐI G. ÞORSTEINSSON:
ÞJÓFUR í PARADÍS.
Almenna bókafélagið.
Reykjavík 1967. — 134 bls.
ÍSLENZKAR skáldsögur hafa verið meiri að vöxtum en gæðum þetta
árið. Til þess eru margar orsakir. Margir nútímarithöfundar hafa mikla tækni
í vélritun. Þeir hafa lært blindskrift og eru ekki nema 5 mínútur að vél-
rita örk í 4 blaða broti, þegar þeir nota alla fingurna. Fyrir slíka menn er
það leikur einn að skrifa eina bók á ári, sem er minnst 300 síður að stærð.
(Það er svo komið, að það er orðin þyngri þraut fyrir lesandann að kom-
ast í gegnum þær).
Svo eru afmr til aðrir rithöfundar, sem vélrita aðeins með einum fingri
hvorrar handar, og eru alltaf að slá vitlausa stafi, stroka út og byrja svo upp
á nýtt. Þeim sækist verkið seint, því að við þetta bætist, að þegar þeir lesa,
það sem þeir hafa fest á blaðið, finnst þeim það ómögulegt, og svo er hafizt
handa á ný og allt gengur líkt og áður, og loksins þegar lokið er að semja
handritið, geta þeir ekki hugsað sér að láta það koma fyrir nokkurs manns
augu, svo er setzt við enn á ný og allt gengur líkt og áður. Hamingjan veit,
hvenær þrautin er úti. Það líða ár og dagar án þess árangur sjáist.
En þegar öll kurl eru komin til grafar, er ekki spurt um, hve lengi var
verið að, heldur hvernig verkið var leyst af hendi að síðustu, og þannig er
það með skáldsögurnar eins og önnur mannanna verk. Það eru leikslokin,
sem spurt er eftir.
Þjófur í Paradís, síðasta skáldsaga Indriða G. Þorsteinssonar, gerist á þeim
tíma, þegar þeir, sem nú eru að nálgast miðjan aldur, muna fyrst eftir sér.
Hún lýsir kyrrstæðu bændaþjóðfélagi, áður en tæknin knúði þar dyra. Bifreið-
ar koma ekki í sjónmál sögusviðsins. Þær komast ekki nema á brautarenda.
Hesturinn ræður ríkjum sem samgöngutæki og örlagavaldur í sögunni, rétt
eins og Freyfaxi í Hrafnkelssögu Freysgoða.
182