Tímarit Máls og menningar - 01.02.2009, Blaðsíða 105

Þ o r p s s ö g u r á l e i k s v i ð u m
TMM 2009 · 1 105
Flestir finna þó gagnrýnendurnir eitthvað til að hæla, og er full ástæða
til að taka undir það. Margt var skemmtilegt í sýningunni og vel gert,
það sá ég ennþá betur í annað sinn. Þá sat ég heldur ekki á ellefta bekk
heldur þeim fjórða sem raunar er fremsti bekkur því þeir fyrstu þrír eru
teknir burt og leikið yfir gryfjunni fyrir framan stóra sviðið.
Sú ákvörðun segir manni strax að leikstjórinn sé ekki að öllu leyti
sáttur við staðinn sem hann fær undir sýningu sína í húsinu. Hann hefði
að líkindum kosið lítið svið með áhorfendur allt í kring, ekki stóra svið-
ið með sína fjarlægð frá flestum áhorfendum. Þarna á mjórri rönd fyrir
framan stóra sviðið gerast allar senur inni á heimilum, en lageratriðin,
ballið og útisenurnar gerast uppi á sviðinu, m.a. óleyfilegir ástarfundir
Kjartans á Sámsstöðum og Kristínar á Valþúfu sem Ólafur darri Ólafs-
son og Esther Talía Casey léku af ástríðu. Af ellefta bekk vantaði mikið
upp á að ég sæi það sem var mest gaman að sjá: titrandi taugaspennu
Matthíasar á stefnumóti þeirra Elísabetar í sjoppunni sem Stefán Hallur
Stefánsson sýndi svo nett. Vigdís Hrefna Pálsdóttir, afar fögur í hlut-
verki Elísabetar, einblínir á hann og hann bregst við með stjórnlausu iði
fótanna undir borðinu áður en hann hefur upp kvörtun sína: „Maður
horfir ekki svona látlaust framan í fólk þegar maður talar við það,
maður hreyfir augun, horfir til hliðar, niður og svoleiðis!“ Þetta ið var
hreinlega falið af hausum áhorfenda á fremstu bekkjum fyrir okkur sem
sátum aftar. Örvænting Hannesar lögreglumanns sem Eggert Þorleifs-
son leikur og fínleg túlkun Vignis Rafns Valþórssonar bæði á Jónasi syni
hans og arabanum sem Benedikt hittir á krá í London krefjast líka
nálægðar, svo og alvarleg einbeiting Ásdísar á Sámsstöðum sem les
undir stúdentspróf meðan bóndi hennar „svíkur allt sem er fallegt og
gott“. Elva Ósk Ólafsdóttir gerði sitt ítrasta til að miðla þeirri konu til
áhorfenda en fékk ekki nægt rúm til þess. Sumar viðkvæmustu senurn-
ar ná þó alla leið á aftasta bekk, til dæmis samdráttur þeirra Benedikts
og Þuríðar sem snart mig djúpt í túlkun Björns Hlyns Haraldssonar og
Elmu Lísu Gunnarsdóttur.
Í senunum uppi á stóra sviðinu tókst stundum að minna á frásagn-
arhátt sögunnar, að það er „þorpið“ sem miðlar frásögunum til okkar.
Fyrst og fremst er upphafssenan fín þar sem fólkið í þorpinu kynnir það
og sig fyrir áhorfendum. Maður átti sannarlega von á fleiri slíkum þar
sem talað væri til áhorfenda, en þær komu ekki. Líkamsræktardellan var
vel sýnd með Friðrik Friðriksson í hlutverki frömuðarins. Senurnar frá
ferð Benedikts til London með sinni yfirþyrmandi mannmergð voru
skemmtilegar. Senan þegar hamslaus greddan greip Kjartan og Kristínu
var sannfærandi, en ballið misheppnaðist.
TMM_1_2009.indd 105 2/11/09 11:27:31 AM