Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 16

Skólabú M. A.
Nýja Dagblaðið flytur oft fréttir, sem önnur
blöð vita ekki, en eru samt stórmerkar. Þannig
komu með örstuttu millibili tíðindin um hið ágæta
handrit Gassnito, sem hefur gefið ýmsum vísinda-
mönnum vorum heilabólgu, og skólabú Mennta-
skóla Akureyrar, sem áreiðanlega á eftir að gefa
búfræðingum vorum (þar með 1. þingm. SPEG-
ILSINS, horribile dictu!) heila- eða aðrar bólgur,
og getur slíkt haft ófyrirsjáanlegar afleiðingar.
Vér erum alltaf á móti óþarfa milliliðum — í
fréttaflutningi ekki síður en öðru, og fáum oss því
nýja kúskinnsskó og nægiiegt nesti, því að sigling
er treg um þessar mundir, og leggjum leið vora til
Akureyrar, til þess að fregna nánar af þessu. Vér
hittum Sigurð meistara í útiskemmu sinni, þar
sem hann er að tinda hrífur.
„Sæll, Rabbí!“ segjum vér, „nú erum vér komn-
ir til að intervjúa þig, og viljum helzt hafa það
eins og samtölin hans Héðins í Alþýðublaðinu,
sem einnig eru kölluð eintal sálarinnar (og hví-
líkrar sálar, drottinn minn billegur!). Vér ætlum
því að steinhalda kjafti meðan þú rausar og skrifa
það allt upp og færa í stílinn, svo að þér er óhætt
að tala eins og þér er eðlilegt“.
„Rétt mælir þú!“ svarar meistarinn, „seztu þá
þarna á brotna skítakláfinn meðan ég tala. Já, þú
sérð að ég er strax farinn að viða að mér landbún-
aðaráhöldunum. Það er nú svona með þessa hug-
mynd mína, að ég hef alla tíð verið veikur fyrir
búskap, og jafnan gert mér glögga grein fyrir
uppeldisgildi þess að umgangast skepnur. Og nú
er loks útlit fyrir, að hugmynd mín nái fram að
ganga, því að ég er sama sem búinn að kaupa
Svalbarðið, og þegar ég er þangað kominn og bú-
inn að byggja Þorsteini M. út, skal verða tekið til
óspilltra málanna, og því er ég strax farinn að
búa í hendurnar á drengjunum. Það má heldur
ekki skammlaust telja, að einasta búnaðarfræðsla,
sem menn hafa hingað til fengið til stúdents- eða
kandídatsprófs, er kaflinn, sem stendur í Geirs-
bók, þar sem sumir eru að plægja, aðrir að sá og
þriðju að slá grasið; allt samtímis. Einmitt þetta
ætla ég að leggja til grundvallar við búskapinn á
Svalbarði, og hér skal ég sýna þér mynd, sem ég
hef þegar látið gera af búskapnum. Hérna sérðu
einn, sem er að keyra skít í hjólbörum, og annan
að róta úr; þessi hérna er að slá, eins og þú sérð,
og hér er ég sjálfur forsviðs með skófluna í hend-
inni og lít með velþóknun á þann fjórða, sem er að
gefa hrossunum á gadd“.
„En hvaða skarfar liggja þarna, rétt hjá þér?“
spyrjum vér, og getum ekki lengur stillt forvitn-
ina.
„Það eru þreyttu kennararnir, sem getið er um
í blaðinu, að eigi að fá hér hvíldarvist í stað þe3s
að fara í síld og kaupavinnu, eða þessa vísinda-
leiðangra, sem Pálmi kollega á helzt æruna af að
hafa fundið upp, og eru ekki til annars en svindla
sér út styrki til að skemmta sér fyrir í sumarfrí-
inu. Og þá sjaldan þeir skrifa einhvern staf um
það, les það enginn, sem ekki er heldur von. Hér
geta þeir fengið uppihald fyrir sama sem ekki
neitt; kannske unnið léttustu verkin, eins og að
reka kýrnar og teyma á milli“.
„Mikil eru verk þín, meistari, og þú gerðir þau
öll með vísdómi“, segjum vér og grípum andann
á lofti af hrifningu, „þó hugmyndin sé að vísu frá
Björgvin sýslumanni, þá er honum ekki nema
ánægja að því, að helztu skólamenn landsins taki
hana upp og beri fram til sigurs. En hefurðu
heyrt, að Pálmi kollega þinn og fyrrverandi undir-
maður er eitthvað að blaðra sig með skólaseí, sem
hann þykist ætla að stofna?“
„Ja, nú verður mér ekki um sel“, segir meistar-
inn, „sagðirðu Pálmi?-— Það sér ekki á, að sunn-
lenzki suddinn hafi haft deyfandi áhrif á hann!“
Og nú er Joð í byggðum bruggað,
— bráðum ráðast fyrirheit —.
Afbragð þykir í þá blöndu
óhreint vatn úr Skálholtsreit.
Bráðum verða bændagreyin
blökkumenn í hverri sveit.
Yfir landið fregnin flýgur
fljótara en lagaboð.
Allir kvíða áburðinum,
sem eiga hvítt og fagurt roð.
En, nú skal hverja barlómsbumbu
brenna vel hið sterka Joð.
Joð.
12