Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 22

ins frá áfengisvaroanefnci.
Heimsins laun ....
Það var víst Nýja Dagblaðið, sem gat þess, og
að oss minnir í sambandi við gleðina í Skíðaskál-
anum, að skríll Reykjavíkur væri jafnan reiðubú-
inn að þyrpast saman til að sjá einhvern Bruno
dreginn á bálið. Líkti blaðið þar Jónasi við Bruno
og passar það náttúrlega hvað litinn snertir. Nú
lítur helzt svo út sem skríl vorum sé annað gam-
an búið, sem sé þegar meðlimir Áfengisvarna-
nefndar, og þá sennilega Felix og frú Guðrún Jón-
asson, því að þau eru sterkust (sjá ennfremur
mynd), fara að draga veslings Guðbrand vin vorn
á bálið, sem í þessu tilfelli ætti að vera sprittlogi.
Vér flýtum oss að ná fundi Guðbrands, því að
ekki er að vita, hvenær það er orðið of seint, og
má vel vera, að þetta intervjú, sem vér nú birtum,
verði síðustu orð Guðbrands, og er lesendum því
ráðlagt að geyma blaðið vel.
Vér komumst með lagi inn í skrifstofu Guð-
brands og situr hann þar önnum kafinn við að
skrifa Apologiu sína eða varnarskrif.
„Þú munt hafa nóg að gera?“ segjum vér.
„Ekki svo mikið, að ég megi ekki vera að tala
við góða blaðamenn, sem eru manni hliðhollir í
þrengingunum“.
„Vel mælt“, segjum vér, „en hvað er það, sem
þú ert að skrifa þarna?“
„Það er grein, sem á að fara í Nýja Dagblaðið
(XI, 4.)
og heitir Meginrök, úr skýrslu minni út af kæru
Áfengisvarnanefndarinnar“.
„Ekki datt oss í hug, að slíkur málflutningur
færi fram í blöðunum, heldur væri delínkventinn
látinn flytja hann fyrir þeim óttalega rétti“, segj-
um vér.
„Þú veizt það sjálfur“, segir Brandur, „að þetta
er eitt af nýmælum flokksins okkar beggja, að
flytja allt svoleiðis múnnhúggerí í blöðin, þar sem
almenningur á kost á að fylgjast með því“.
„Væri þá ekki betra að yfirheyra þig í útvarp-
inu?“ segjum vér, „það væri þó númer, sem út-
varpsráðið fengi þakkir fyrir, og yrði snöggt um
betri en landbúnaðarsögufyrirlesturinn hans Jóns
Jónssonar Gauta, sem hann þurfti að þrítaka byrj-
unina á“.
„Nei, við erum nú ekki komnir svo langt enn“,
segir Brandur, „og í þessu tilfelli liggur mér við
að segja sem betur fer, þó ég sé annars hlyntur
öllum framförum, eins og þú og aðrir Framsóknar-
menn“.
„En láttu mig heyra meginrökin", segjum vér,
„þau hljóta að vera fjandi góð, úr því þú velur
þeim þetta nafn, eða hin þá ómerkileg“.
Guðbrandur svarar, orðrétt, eins og það á að
birtast í N. Dbl.:
18