Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Síða 28

Hermann snýr sér nú að Jóni Balla og segir lágt:
„Ætlið þið ekki að hrópa húrra, helvítin ykkar?“
Jón gefur nokkrum ístrukrötum merki og nú hefst
skipulagt nífalt húrrahróp fyrir kóngi, þetta sem
kratarnir hafa geymt sér frá síðustu þingsetn-
ingu og eru nú fegnir að losna við. Nú stíga öll
þau konunglegu upp í lúxusinn hans Sigurðar Jón-
assonar, sem ríkið hefur nýlega tekið eignarnámi,
og nú ekur allt burt, en mannfjöldinn smádreif-
ist. Vér erum, fyrir einhverja slysni, ekki boðnir
í veizluna, en förum heim og borðum eftir matar-
listanum, sem verðlaunin fékk, og hittist svo á, að
það eru baunir og bygggrjónalummur.
Á íþróttavellinum.
Nú erum við stödd á íþróttavellinum í Reykja-
vík, eða að minnsta kosti er ég það, og þið, kæru
hlustendur, skuluð hugsa ykkur, að þið séuð það
líka, því að ég skal hafa lýsinguna eins lifandi og
ég get. Þessi músík, sem þið heyrið, er Lúðrasveit
Reykjavíkur undir stjórn Páls ísólfssonar, og er
nú að leika „Buldi við brestur“; það var eina lag-
ið, sem þeir áttu til æft, því að það á að spila það,
þegar Hambro kemur. Sólin stafar ljómandi geisl-
um á Snæfellsjökulinn og nágrenni, og nokkuð af
geislaflóði hennar nær alla leið hingað, þó að
langt sé, enda væri skömm að því, ef konungur
vor og hans fríða föruneyti fengi hér mígandi
rigningu. Nú eru allir komnir í sæti sín, þeir sem
sæti hafa, en það eru fæstir. Hermann gengur
fram og aftur fyrir framan konungsstúkuna, til
þess að óviðkomandi fólk skuli ekki troða sér þar
inn. Þar hafa verið settir útskornir stólar frá Al-
þingi hinu forna, þ. e. a. s. þessir, sem íhaldið sat
á meðan það var í meirihluta á þingi. Nú er klukk-
an alveg að verða hálfníu, en þá á konungur að
koma, samkvæmt áætlun. Þið heyrið þysinn, sem
nú kemur; það er mannfjöldinn, sem er yzt á vell-
inum og hrópar: „Þarna kemur hann!“ Og sjald-
an lýgur almannarómur, því að nú kemur reyndar
konungurinn og kvenmaður við hliðina á honum
— líklega drottningin. Aftur á móti sé ég ekki gos-
ann ennþá. Við hina hliðina á kónginum — því að
hann hefur tvær hliðar eins og öll mál — gengur
forseti I.S.Í., Benedikt Waage, því að konungur er
verndari íþróttasambandsins og þar af leiðandi
Benedikts líka. Þeir brosa nú báðir, en gæta sín
ekki í gleði sinni og ganga báðir beint niður í
sandgryfjuna á vellinum, þar sem ég þreytti lang-
stökkin, þegar ég var ungur og hafði hárið. Kon-
ungur hristir af sér sandinn, því þið vitið það, að
það er ekki þægilegt að hafa sand í skónum. Hans
hátign er í sparifötunum sínum, en þau eru að-
mírálsúníform, svartur frakki og nýpressaðar
buxur. Hann gengur við staf, en ekki við fallbyssu
eða luntastöng, eins og fornkonungar gerðu. Nú
hvíslar hann einhverju að Bennó, en Bennó bros-
ir og segir: „Það er allt of mikið, yðar hátign“.
Ég ætla að hætta á að segja ykkur það, úr því ég
heyrði það undir væng: Hans hátign segist gefa
íþróttasambandinu þúsund krónur af kaupinu
sínu, til þess að þeir geti sent menn á Ólympíu-
Ieikina. Með öðrum orðum sleppur Magnús ekki
við að yfirfæra 1000-kallinn. Bennó getur ekki
stillt sig um að segja einhverjum skörfum frá
hinni konunglegu gjöf, og nú er hrópað níu sinn-
um húrra, og hefði þó ekki verið of mikið þó að
húrrahrópin hefðu verið tíu — hvert á hundrað
kall. Nú leiðir Hermann konung til sætis og kon-
ungur bendir forsætisráðherrafrúnni að setjast
hjá sér, en ekki varð úr því og sezt Hermann í
sætið, enda þarf hann að útskýra íþróttirnar fyr-
ir kóngi . . . Hæ, gaman; þarna koma íþrótta-
mennirnir. Fyrst kemur stjórn Í.S.Í. Þeir eru nú
bara sparibúnir, því að þetta eru gamlir menn.
Svo koma stúlkur, voða fallegar. Þær eru í sund-
fötum, sem sá niður á . . ., sem ná ekki niður á
hné. Næst koma leikfimismenn og skátar í alla-
vega litum búningum. Konungur segir við Her-
mann, að hann hafi sjaldan séð jafn vel skipu-
lagða fylkingu íþróttamanna, en Hermann brosir
og segir: „Ja, det er skibelægningen, som jeg og
kraterne har kommet paa“. Nú hefjast íþróttirn-
ar og er ekki trútt um, að mér og öðrum gömlum
íþróttamönnum hitni í hamsi, er vér sjáum árang-
ur brautryðjendastarfsemi okkar fyrir 25 árum.
— En þarna vinkar konungur til mín, svo nú verð
ég að fara. Hver veit nema ég komi krossaður til
baka. Verið þið sæl! (Þetta var Helgi Hjörvar
SPEGILSINS.)
Austurförin.
Klukkan 10 árdegis þann 19. var lagt af stað í
Geysisförina og ekið í stryklotu austur á Kamba-
brún. Var veður þá fýlulegt, enda hafði Veður-
stofan spáð sólskini og hlýindum. Var stanzað um
stund og notið útsýnisins út í þokubakkann. Síð-
an var skundað í Þrastalund, því að þar átti að
éta, hvernig sem veður yrði. Voru þar fyrir Magn-
ús Torfason sýslumaður, til að sjá um, að þetta
yrðu ekki neinar Skeiðaréttir og til að gera upp-
tækan landa þann, er konungsfylgdin kynni að
hafa í fórum sínum. Fann hann ekkert og sagði,
að þetta hefði bara verið fyrir forms sakir, af því
Stórstúkan ætti bráðum fimmtugsafmæli. Kon-
ungur talaði lengi við séra Ólaf í Arnarbæli og
24