Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 49

Akademiskir borgarar.
Háskólasetning hófst í dag,
með Harald og fleiri gesti.
Dungal flutti þar ljúflings Iag
um landsstjórnarinnar bresti.
— Og Haraldur varð hinn versti.
Villi Stefáns var þar með,
vildi Landanum kynnast.
Dungalinn með sitt góða geð
gleymdi landans að minnast.
— Frábærir sumir finnast.
«
Haraldur reis, og hljóðs sér bað,
— hnefanum sló í borðið. —
Dungal láðist að leyfa það,
og lét ekki manninn fá orðið.
— Ráðherrar, fjöri forðið! —
Titring margir í taugar fá,
töpum og slysum valda.
Ráðherra og doktor rekast á,
reyna velli að halda,
en tapa um aldir alda.
Pen er hún þessi pólitík.
— Peran er þúsund volta. —
Ríkir hún nú f Reykjavík,
frá rúmsjó til efstu holta.
— Skríður um alla skolta. —
Athöfnin mjög að óskum gekk,
eftir djörfustu vonum.
Ymsir sátu þar innst á bekk
af okkar sprenglærðu sonum,
en fátt af fallegum konum. —
(XI. 21.)
Þótt yrði í bili heldur hvasst
um heiðurskallana þessa,
ég veit, að þeir fullir „forIíkast“,
— í félagi „Landann" blessa. —
— Háttvirta búka hressa. —
Rifrildisaldan rénar senn,
sem rauk um þá djúpu anda.
Þetta eru gamlir gæðamenn,
með gáfur til munns og handa,
— en ormaveikir að vanda. —
Þið munuð skálum skella’ á borð,
og skála af fullum krafti.
Stokka upp öll hin stóru orð,
er stjómmálarígur skapti, —
— og halda hvors annars kjafti. —
z.
Hinn. , (XI. 19—20.)
Ég held að ég sé ekki heiftræknari en svona al-
mennt gerist, eða verri maður en fólk er flest.
Samt er ég viss um hvað ég mundi gera, ef ég
kæmi.þar að, sem hann héngi á trjágrein með
hendurnar bundnar á bak aftur, snöru um háls-
inn, tærnar á rúsínukassa og hvítmataði í augun
á honum.
Ég mundi sparka kassanum burtu.
Til skýringar því, vegna hvers slíkur morðhug-
ur býr í mér til hans, ætla ég að segja ykkur þessa
sögu. Og sagan er — því miður — dagsönn.
Það er ekki langt síðan þetta byrjaði. Liðugt
hálft annað ár eða svo. Ég kom inn í búðina, þar
sem Áfengisverzlun ríkisins hefur útsölu, til þess
að kaupa mér vikuhressinguna mína. Þegar ég
var búinn að því og að borga, þá dró afgreiðslu-
maðurinn upp reikning og spurði mig mjög kurt-
eislega, hvort mér stæði ekki á sama þó ég borg-
aði þetta nú um leið.
„Hver andskotinn er þetta?“ sagði ég og leit á
reikninginn. Hann var til mín fyrir 12 whisky-
bokkur og nokkrar flöskur af kampavíni, teknar
út tveim vikum áður, og að upphæð yfir 200 kr.
„Hvern fjárann meinið þið með þessu?“ spurði
ég. „Ekki hef ég tekið þetta út hjá ykkur“.
„Einmitt það“, anzaði afgreiðslumaðurinn og
varð nú ögn ómýkri í málrómnum og eitthvað
skrítinn á svipinn. „Ég er nú samt hræddur um,
að það muni þetta fleiri en ég hér, þó að þér séuð
búnir að gleyma því . . . er ekki svo? . . .“
„Það er ekki svo oft að aðrir en vínsalarnir,
sem við allir könnumst við, kaupi annað eins
kvantum í einu. Ég held nú að maður muni það
svona fyrsta kastið“, anzaði einhver assistent í
sjoppunni, og var jafnvel svo óforskammaður að
brosa framan í mig og deplaði augunum undirför-
ulslega.
Svo ég fari fljótt yfir sögu: Við rifumst eins og
hundar og að lokum rauk ég út með whiskypelann
í rassvasanum, bál-öskuvondur.
Daginn eftir var mér stefnt. Þrír búðarmenn og
tveir mikilsmetnir borgarar (annar þeirra vænt-
anlegur prófessor í guðfræði) sóru fyrir rétti, að
þeir hefðu séð mig kaupa vínið. Þeir unnu auðvit-
að allir rangan eið. Það gerði nú minnst. Hitt var
ver, að ég tapaði málinu og varð að borga þessar
liðugt 200 krónur með vöxtum, vaxavöxtum, sekt
fyrir óforskammaðan rithátt og gífurlegan máls-
kostnað. Og enn ver var það, að þetta var rétt
45