Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 50

byrjunin. Þessi bölvaður erkidóni, sem er svona
líkur mér og ég hef aldrei komizt að hvar er eða
hver er, lét svei mér ekki staðar numið við þetta.
Síður en svo. Hann hélt áfram að lifa dýrðlegu
lífi fyrir mína peninga. Hvað eftir annað reyndi
ég að komast hjá því að borga þessar óréttmætu
skuldir. Allt árangurslaust. Alltaf voru nóg vitn-
in, sem sóru á móti mér. Vitanlega ranga eiða öll-
sömun. Það gerði nú minnst. Hitt var ver, að ég
gerði það líka sjálfur í hverju máli. Bæði sór ég
nú og sárt við lagði ýmsa lygi, sem ég spann upp
til þess að koma mér úr þessum djöfuls klípum,
og svo vann ég hvað eftir annað dýra eiða að því,
að aldrei skyldi ég borga málfærslumönnum mín-
um grænan eyri ,ef ég tapaði málunum. Þeir
brostu allir og fullvissuðu mig um það, að það
væri svo sem alveg áreiðanlegt að ég ynni. Mér
væri óhætt að bölva mér til neðsta Vítis upp á
það. Auðvitað tapaði ég hverju máli og auðvitað
unnu þeir öll málin út af málskostnaðinum. Ég
varð að greiða höfuðstól, rentur, málskostnað,
fjárnámskostnað og þetta, sem þeir kölluðu upp-
boðskostnað „að skaðlausu". Þetta „að skaðlausu"
reyndist mér drjúgur skildingur. Loks kom að
því, að enginn í öllum bænum trúði okkur (mér
og hinum) fyrir eyrisvirði.
Ég var fallit.
Mikið reyndi ég þó áður að leika á dónann.
Hvað eftir annað reyndi ég að hafa til „alibi“, en
alltaf mistókst það. Það var engu líkara en að del-
inn væri alltaf á hælunum á mér, þó að ég sæi
hann aldrei, og að hann gæti alltaf valið sér hent-
ugasta tækifærið.
Loksins gafst ég upp. Eftir að vera búinn með
nauðasamningum að borga skuldheimtumönnun-
um 10% af því, sem þeir áttu til góða hjá mér, af
innstæðufé mínu í bankanum, sem fantinum hafði
þó ekki tekizt að klófesta, fór ég og bað mér ungr-
ar og laglegrar stúlku og gekk strax að eiga hana,
til þess að gleyma raunum mínum og hafa eitt-
hvað annað notalegra að gera og hugsa um.
Hveitibrauðið var inndælt. En maður lifir ekki
á því einu til lengdar, þegar enginn gefur manni
krít og maður er nýbúinn að spila fallít eða sama
sem. Ég áleit það heldur ekki praktískt svona rétt
á eftir að lifa eins og greifi og gera ekki neitt, svo
að mér fannst ég verða að taka eitthvað fyrir.
Auðvitað lá þá næst fyrir að verða umboðssali.
Það var að vísu hart fyrir nýkvongaðan mann að
fara strax að heiman, eða næstum svo. En hvað
um það. Skyldan bauð mér að fara og ég fór. 1
kringum land með „Esjunni“, inn á hverja höfn.
Nógar pantanir. Lélegir og sviksamir kaupendur,
eins og vant er. Það gerði nú minnst. Hitt var ver,
sem kom fyrir heima, meðan ég var burtu.
Á vængjum ástar og tilhlökkunar sveif ég eins
og í draumi með tvö gríðarþung ferðakoffort upp
Laugaveg og heim til mín á Grettisgötu. Ég út-
málaði í huganum mynd heimkomu minnar með
hinum glæsilegustu litum, — hvernig hin forkunn-
ar fríða eiginkona mín svifi á móti mér með út-
breiddan faðminn og hrópaði: „Ertu nú loksins
kominn, elsku vinurinn minn. Hvað ég hef þó
þráð þig allan þennan ógurlega tíma!“
En þetta fór nú eitthvað á annan veg.
Inn gekk ég.
Konan sat, yndisleg á að líta, við sauma sína úti
í horni í stofunni, og leit varla upp frá þeim, þeg-
ar ég kom inn.
Ég undraðist.
„Hvað, ætlarðu ekki að heilsa elsku manninum
þínum, dísin mín, þegar hann kemur til þín“, kall-
aði ég og flýtti mér að henni til þess að þrýsta
brennheitum kossi á varir hennar.
„Æi . . . láttu mig nú einhverntíma vera. Það
eru meiri, meiri voða fleðulætin í þér núna upp á
siðkastið. Maður hefur varla orðið blífanlegan
frið fyrir þessum látum í þér, ekki einu sinni á
daginn“.
„Hvað er þetta, kona“, sagði ég og botnaði ekki
í neinu. „Ég, sem er búinn að vera að heiman nú
í næstum þrjár vikur“.
„Já, það er nú helzt, þrjár vikur! Þú, sem varst
alveg nýfarinn út úr herberginu og kemur svo inn
aftur með þessum líka látum, eftir að vera búinn
þá að kyssa mig, það veit ég þrjátíu kossa eða
meira, og kramma lífið úr mér í tilbót . . . næst-
um því . . .“.
Ég fölnaði.
Ógurlegur grunur kom upp í huga mínum.
Það var hann . . . hinn.
Það var hann, sem hafði verið maðurinn kon-
unnar minnar nú í meira en hálfan mánuð og með
þessu hafði sett kórónuna á hið svívirðilega at-
hæfi sitt í minn garð.
Konan skildi nú þetta líka.
„Mikill dauðans ræfill“, tók hún til máls og tal-
aði ljótt, „mikið agalegt kvikindi og aumingi get-
urðu verið að líða þetta og annað eins. Aldrei
hefði ég getað látið mér detta í hug, að þú létir
bláókunnugan mann sofa hjá mér nótt eftir nótt,
án þess að skipta þér bara nokkurn skapaðan hlut
af því . . . mikils ólánsmanneskja er ég að vera
gift öðrum eins manni . . .“.
Og hún fór að hágráta og snússaði sig alla, þeg-
ar ég ætlaði að fara að hugga hana.
46