Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Síða 64

Áramót. (XII. 2.)
Um áramótin er hollt að hafa
sitt höfuð í lagi og mannorð gott.
Fá, sem Jónas, að lifa og lafa
við landsins náð upp á þurrt og
vott.
Og kannske bráðfeitan bita fá;
bitlingaskjóður stjórnin á.
Mörg Ieiðindi skeðu á liðnu ári,
að Landanum Blöndal sótti fast.
Við apótekin með feikna fári
fóru lögin í hnútukast.
Sáu, að spíritus seldur var
í svolítið ríkum mæli þar.
A þessum sem öðrum áramótum
var allmörg þjóðmála gáta leyst.
Ölafur Thors úr öllum nótum
alla tónana hafði kreist.
Þá varð nú mörgum um og ó,
nema íhaldsþorskum í Miðnessjó.
Björn L. Jónsson, sá veðurviti,
veðurfarinu gerði skil:
hann sagði það verið hafa hlyti
sem hinna áranna, mikið til:
Strekkingur, rosi, hagl og hríð,
hörkugaddar og vætutíð.
Yfirvaldsleysið Árnes-kallar
illa þola, en tala fátt.
Fjárprettir mjög og fullir hnallar
fara um sveitir dag og nátt.
Á síðustu stundu að sunnan bar
sýslumann, er nýfermdur var.
Við útvarpið sátu heiiir hópar
að hlusta á sjálfan ráðherrann.
Stæðu hér allir Stranda glópar
í stykkinu sínu eins og hann,
þá yrðu fleiri ofan á,
-— ekki fækkaði nefndum þá —.
Stormar við fjöll og fannir rísla,
fara byljir með þungum nið.
Ófærðar vegna Árnessýsla
ekki fær Magnús losnað við.
í borgina kemst ei brúsi af mjólk,
brennivín drekkur heldra fólk.
I brjóstunum nýja árið elur
allskonar vonir, drauma, þrá.
Fasteignir Metúsalem selur,
sæluhús eru til og frá.
Mjög eru volgar meyjarnar,
margir orna sér líka þar.
Svo enda ég þessar línur Ijóða.
Loftið er vítt og himinn blár.
Að endingu vil ég bljúgur bjóða
Bjarna Laugvetning farsælt ár.
I skóla lífs þyrfti að leggja í bann
langtum fleiri en gerði hann.
z.
Eiturgeríllinn. (XII. 3.)
Deildartunguveikin heldur sem óðast áfram
að grassera í mönnum og skepnum og veit eng-
inn, hvernig fara muni. Talsvert hefur verið
skrifað um þetta í blöð vor og eru allir sammála
um, að hún stafi af einhverjum helvízkum eitur-
gerli, en hver hann sé, verður enn að teljast
nokkurt vafamál. Jónas, sem hefur haft náin
kynni af skepnum, þótt ekki sé hann búfræðing-
ur, hefur komizt að þeirri niðurstöðu, að annar-
hvor þeirra Þorsteins Briem eða Dungals sé ger-
illinn, og færir því til sönnunar það atriði, að
pestin hefur verið einna skæðust hjá miklum
Framsóknarmanni og frambjóðanda þess flokks,
en Dungal var þar á ferðinni fyrir nokkrum ár-
um, og Briem er þar auðvitað á ferðinni öðru
ekki líkt því eins miklir glímumenn til að taka
móti slíkum ófögnuði, og ekki víst, að þeim tak-
ist að tefja fyrir draugnum þangað til Jónas
kemur sjálfur á vettvang með restina af Fram-
sóknarflokknum, til þess að urða hann og setja
höfuðið við þjóinn, eins og þótti gott húsráð í
gamla daga, þegar landið var á blómaskeiði
sínu og engir landsmenn nema biblíu- og hvala-
fróðir menn þekktu Jónasar-nafnið.
hvoru, þar sem bærinn er í hans prófastsdæmi.
Verður ekki annað sagt en þessar grunsemdir
líti full-líklega út á pappírnum.
Oss þykir fyrir að verða að vekja nýjan grun
í þessu máli, en smásjáin lýgur ekki, og birtum
vér hér mynd af eiturgerli einum, er dýi'alæknir
vor hefur fundið í hráka sjúkrar sauðskepnu.
Ætlum vér fyrir vort leyti ekki að leggja neinn
dóm á þetta, en bíða þangað til Afríkulæknir-
inn kemur og leggja þessa uppgötvun vora und-
ir hans dóm.
60