Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 105

V ídalínsklaustur.
I.
Fátt er hér stöðugt, og lífið er leitt,
þess leiðindi ekki vér flýjum.
Þeim dóm verður aldrei að eilífu breytt;
það er eins og hann væri frá Svíum.
Því ástin, sem virtist svo tállaus og traust,
er að tapast úr kvennanna hjörtum.
Svo mannkynið hringlar nú hjónabandslaust,
og hreinlífið aðeins á pörtum.
Þeim fækkar, sem eðlinu fylgja í gegn,
og fjölmargt er orðið af nunnum.
Ég óttast, að það yrði mörgum um megn
að missa af þeim hamingju brunnum.
Þó guð hafi í þrautunum líknina lagt
og leiðina að samvinnu-beði,
mun tæplega annað um tvíbýlið sagt
en takmörkuð verði þess gleði.
Já! fleiri en ég hafa fundið og séð,
hvað fram undan við okkur blasir.
Og fylgzt hafa sérvizku meydómsins með
bæði magar og eyru og nasir.
En einhverja líkn þarf að láta í té
þeim leitandi karlmanna hjörðum.
Ég býst við, að einasta bjargráðið sé
að byggja nú klaustur í Görðum.
II.
Með Vídalíns nafni sú veglega höll
skal vönduð að eilífu standa.
Af nýtízku smekkvísi útflúruð öll,
með ættarsvip guðjónskra handa.
Og uppi yfir dyrum hvers embættismanns
skal orð herra Vídalíns letra,
er standi sem mottó að hlutverki hans
og hvatning í átt til hins betra.
En um er að gera að vanda nú vel
allt valda og embætta liðið.
Og ef ég má ráða, þá ekki ég tel
neitt illa úr hlaðinu riðið.
(XIII. 4.)
. Því Island á fáeina afburðamenn,
sem afneita holdlegum gæðum.
Svo Mammon er tæplega einvaldur enn,
það er auðheyrt á dósenta ræðum.
III.
Hann Magnús minn Jónsson af bræðrunum ber
og bezt er til ábóta fallinn,
því jarðneskum munum hann afhuga er,
og últra-blá-gul-hvítur skallinn.
Og Júdasar-peninga ginnandi glam
ei guðseðli hans trú ég róti.
Með Vídalíns þrek gengur vasklega fram
þeim „verkfærum Andskotans móti“.
Og Sigurður Einars — það tímanna tákn —
var trúr yfir litlu — fékk meira.
Ég held hann sé aldeilis upplagður djákn,
þótt eðli hans tilkynni fleira.
Ég veit hann er einarður — vill ekki hik,
og vel myndi á dyrum hans skarta:
„Lát þú ei Djöfulinn stanza þitt strik,
né stela þér guðsorði úr hjarta“.
Einn súpdjákn í klaustrum til vegsauka var,
ég vil ekki breyta þeim siðum.
Hann Arni frá Múla er upplagður þar,
sá afburða maður að viðum.
Hann veit það, að trúlyndi vinnandi þjóns
ei verður með peningum goldið.
„Og andinn er guðs — fram til eilífðar nóns —.
en Andskotans taum dregur holdið“.
En til þess að uppræta ágirndar hug
og auðshyggju úr munkanna blóði,
mun Héðinn bezt valinn, með dáð sína og dug,
því drenglyndi á hann í sjóði.
Með skyldurækt verður að vinna það starf,
svo Vídalíns anda það líki,
því „hver, sem að mælir sér meira en þarf,
er metfé í Andskotans ríki“.
101