Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Síða 108

Síöasta mótiö.
Án þess að vér séum verulega klókir í blómgun-
artíma hinna ýmsu plantna, sem vaxa á landi hér,
vitum vér þó fyrir víst, að hreppapólitíkin, sem
þykir svo einstaklega fallegt einkenni á blessaðri
þjóðinni okkar, blómstrar bezt í febrúarmánuði
og þar um bil á ári hverju. Þá minnast menn með
angurblíðu þess fjarðar eða skækils á landinu,
sem þeir eru fæddir á, og ekki er svo sem verið
að leggja þessar tilfinningar í lágina, heldur er
hóað saman sem flestum samfirðingum eða sam-
skæklingum og þannig verða til þessi mót, sem
allt ætla að drepa um þetta leyti árs — ekki ein-
ungis þá, sem eru svo hugaðir að sækja þau, held-
ur líka hina, sem óforvarandis líta í blað eða
hlusta á útvarp. Já, það er sérstaklega útvarpið,
sem hefur það á samvizkunni að hafa gert þau að
plágu.
Vér viljum gjarnan styðja að því, sem á ein-
hvern hátt getur plágað landslýðinn, en þótti þess-
um mótum oftast markaður of þröngur bás, og
vildum útfæra hugmyndina á nokkru stórbrotn-
ari hátt. Eftir að hafa ráðfært oss við þingmann
vorn, sem stakk upp á móti fyrir þann fjörðinn,
sem mest hefur lagt af mörkum í andlegu lífi
þjóðarinnar, auglýstum vér í blöðum og útvarpi,
og síðan var haldið við almenna þátttöku hið
einkar vellukkaða
V itfirðingamót.
Hin ytri umgerð var svipuð og á öðrum mótum,
sem haldin hafa verið: maturinn sá sami, nema
náttúrlega orðinn dálítið kaldari en á því næsta
á undan, og svo var ekkert drukkið, því þess
þurfti ekki með. Ræður voru haldnar í stórum
stíl og kvæði flutt. Átti að útvarpa öllu saman, en
tókst ekki, og birtum vér því hér aðeins það, sem
var svo þykkt, að það komst ekki gegnum útvarp-
ið. Fór það líkt og á Skagfirðingamótinu, nema
hvað það, sem hér birtist, verður ekki endurtekið
í útvarpinu af fyrrgreindum tekniskum ástæðum.
Er þá fyrst velkomstræða þingmanns vors, er
hann flutti í byrjun mótsins:
Heiðruðu sveitungar, aldir og óbrotnir!
Það kann að þykja borið í tappafullan lækinn,
að ég fari að tala hér, en meðnefndarmenn mínir
hafa sannað mér, að svo ætti að vera með spak-
mælinu: „Betri er þögn en óþörf ræða“, svo að ég
tók að mér aðalræðuna, hvort sem þið svo takið
(XIII. 5.)
nokkurn nonsens af henni eða ekki. En ég skal
taka það fram — og það oft — að ég hef ekki
sótzt eftir að halda þessa ræðu. Ég sný þá strax
upp á mig að íhugsunarverðasta málinu, sem hér
liggur fyrir — sem sé mæðuveikinni, og treysti
spakmælinu, að aldrei er góð vísa of oft kveðin í
kútinn. Landbúnaðarráðherrann okkar, sem hér
er nærstaddur í holdinu — eða kannske réttara
sagt i gipsinu — skipaði þriggja framsóknar-
manna nefnd, og get ég borið um, að hún hefur
ekki legið á lúalagi, heldur látið óspart greipar
sópa fram úr ermum. Ég segi líka fyrir mig, að
þegar ég sá, hve málið var yfirfangsmikið, fór
mér ekki að standa á sel. En það fór hér sem oft-
ar, að þegar hjálpin er stærst, er neyðin næst.
Blessaður landb únaðarráðherrann kom nefnilega
inn á fundinn, eins og þruma á nóttu, og sagði
okkur að hvaða niðurstöðu við ættum að komast.
Ég sé, að einn mótsgestur er farinn að skera
ýsur og annar að draga hrúta, svo ég skal vera
fljótur að binda botninn á þetta, og koma með
bombuna. Þið þekkið öll hann Braga, sem kvað
hann Dungal á stampinn í Alþýðublaðinu. Hér í
þingskjalamöppunni minni hef ég vottorð frá
sama Braga upp á það, að ég sé algerlega geril-
sneyddur, hvað Deildartunguveikina snertir, og
sé því öllum fjársmala landsins óhætt fyrir mér,
þó ég fari um landið þvert og endilangt, og það
um ósmitfrí héruð, og skulu illar tungur, sem
hafa reynt að sverta mig í eyrum almennings,
ekki aka feitum vagni frá þessari rógstarfsemi
sinni.
Að lokinni ræðu þingmanns vors, las fundar-
stjóri upp samúðarskeyti frá báðum yfirlæknun-
um á Kleppi og Vísindafélagi íslendinga. Þá kvað
sér hljóðs þingeyskur útvarpshlustandi og flutti
eftirfarandi andvarp, sem hann tileinkaði Jónasi
Þorbergssyni og útvarpsráði:
Andvarp flutt á Vitfirðingamóti.
Nú tek ég í hönd mína blýant og blað
og brosandi gegnum mín tár
þér sendi ég, Jónas minn, þökk fyrir það,
hve þú hefur reynzt vera klár.
Því varla er hún ónýt sú andríkis bót,
sem útvarpsins hlustendur fá.
104