Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 110

Þingvísur. (XIII. 6.)
svo ætlar Pálmi að spara hálfa aðra á rekstri
ríkisskipanna, með því að selja Esju. Að vísu hef
ég alltaf verið vantrúaður á þessa hugmynd
Pálma, þó hún sé ættuð úr hinni einkar vönduðu
revýu „Fornar Dyggðir“, og færi ég aðallega fyr-
ir því þau rök, að Pálma þýðir ekkert að selja
Esjuna; hann verður kallaður Súðarpálmi eftir
sem áður, og hvar er þá árangurinn? Þegar ég
minnist á Hjörvar og útvarpið, minnist ég auð-
vitað útvarpsráðsins, þar sem Hjörvar er skrif-
stofustjóri. Það hefur haft nóg að gera undan-
farið, að verja mannorð sitt, og afneitaði einn
daginn Guðbrandi þrisvar í trekk, og lýsti því yf-
ir, að fyrirlestur, sem hann ætlaði að halda í aug-
lýsingaskyni fyrir Happdrættið, tilheyrði alls ekki
prógrammi ráðsins (var þó skársti liðurinn þann
daginn). Hinsvegar sýnir þetta fyrirlestrarhald,
að Háskólinn er hérmeð búinn að rétta Guðbrandi
litlafingurinn, sem aldrei hefði orðið, ef Haraldur
hefði ekki verið búinn að gera hann að prófessor.
Eru allar horfur á, að Háskóli vor eigi eftir að
sitja uppi með Guðbrand. Annars mun þessi
mannorðshræðsla útvarpsráðs stafa af því, að það
var nýbúið að fá bágt hjá Jónasi Þorbergssyni
fyrir að hleypa Jóni á Akri í útvarpið, sem frægt
er orðið, og hafði þau áhrif á sálarlíf útvarps-
stjórans, að hann varð að fara í eftirlitsferð út
um land, til að aðgæta siðferðið hjá innheimtu-
mönnum stofnunarinnar, fyrir 15 króna dagpen-
inga (sem er innlendi eftirlits-dagtaxtinn, en sá
útlendi er 50 krónur, sem yfirfæra sig sjálfar).
Eitthvert hrafl er hér af spurningum, sem ekki
vildu brenna í miðstöðinni hjá mér.
Stúlka af Vatnsleysuströnd spyr: „Hvernig
stendur á því, að þegar hann Jón Eyþórsson var
að svara spurningunni um jómfrúrnar í útvarpið
um daginn, þá nefndi hann alls ekki hreinar jóm-
frúr?“
Ég hef borið þetta undir nafna minn, og segist
hann hafa verið í hálfgerðum hugaræsingi og
gleymt þeim, en annars heyri þær undir Sigurð
Einarsson sem hverjar aðrar fornar dyggðir.
Stúlka úr Garðahreppi spyr: „Ég hef heyrt, að
suður á Ítalíu beri kvenfólkið einskonar bombur
á sokkabandinu sínu, sem springi, ef karlmenn
áreita þær (stúlkurnar). Ætli svona tæki fáist á
íslandi ?“
Ég hef borið þetta undir landlækni og lögreglu-
stjóra, og fullyrða þeir, að þessi tæki séu alls ekki
á markaðnum hér, sem stafi af því, að engin eftir-
spurn hafi verið eftir þeim. Finnst mér það eftir-
takanlegt, að þörfin skuli fyrst gera vart við sig
í Garðahreppi, sbr. „því var víst aldrei um Álfta-
Forsætisráðherra SPEGILSINS hélt, eins og
að undanförnu, nýlega veizlu fyrir þingmenn
vora. Fór þá svo sem oft vill verða, að er á hófið
leið, tóku ýmsir út úr sér beinin og köstuðu hnút-
um hver til annars. Varð af þessu en bezta
skemmtun og uppbyggileg fyrir þjóð vora, ef út-
varpið þekkti sinn vitjunartíma. Viljum vér því
ekki láta hjá líða að birta hér nokkur sýnishorn
alls þess andríkis, útvarpinu til frjálsra afnota.
Okkar þingmenn ættu að vera
— ekki til. —
Heimskan sést við himin bera
— hér um bil. —
nes spáð . . .“. En þetta skaltu samt ekki taka
nærri þér, stúlka mín. Láttu mig bara vita, ef
þeir eru eitthvað að ybba sig við þig, þá skal ég
skrifa honum Gismondi skólabróður mínum og
láta hann senda mér nokkur stykki handa þér.
Skagfirðingur spyr: „Er niðurlæging þingsins
orðin svo fullkomin, að þingmenn geti ekki einu-
sinni búið til þingvísur?“
Ég bar þetta strax undir Jörund, og hann hó-
aði jafnskjótt saman þingveizlu, en fyrst var þing-
mönnum gefið frí til að búa til vísur, sem þeir
svo gætu mælt af munni fram í hófinu. Var svo
haft nóg að drekka, enda rigndi vísunum eins og
skæðadrífu. Vísurnar eru prentaðar annarsstaðar
í blaðinu, en hér er þó ein vísa eftir þingmenn
SPEGILSINS í félagi, sem seinna má birta í „ís-
lenzkri fyndni“, því að þær þola hvaða afbökun
sem er.
1. þm.:
Hornfirðingar heimskir enn
héma sjást á reiki.
2. þm.:
Þegiðu, bölvaSur bjáninn þinn,
sem hefur mæðuveiki.
Af þessum sýnishornum má sjá, að ljóðagerð
hefur sízt farið aftur í þinginu, og ætti það fram-
vegis að líta sjálfu sér nær, þegar það úthlutar
stærri skáldastyrkjunum. Jæja, blaðið er nú að
þessu sinni á enda.
Aðaljón.
106