Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 118

Um daginn og veginn (XIII. 11.)
SíSan ég talaði viS ykkur seinast, hefur ýmis-
legt skeS, meir eSa minna merkilegt, eins og til
dæmis þinglausnirnar, sem mega náttúrlega telj-
ast gleSitíSindi, eftir aS þingiS er búiS aS liggja
eins og mara á þjóSinni mánuSum saman. Eins
hafa margir flutt í millitíSinni, meS tilheyrandi
ergelsi, en þaS er nú samt hvorugt þetta, sem
menn tala um þegar maSur hittir þá, heldur er
þaS ísinn, sem nú grasserar fyrir norSan land.
Eins og sumum af lesendum mínum er kunnugt,
er ísinn í eSli sínu frosiS vatn, og er notaSur til
ýmislegs, svo sem til aS fara á skautum á honum,
svo og til aS kæla kindarskrokka og sjússa. En
þaS er meS ísinn eins og svo margt fleira, aS meS
hugvitssemi má gera meira viS hann. Ég veit ekki
hvort þiS hafiS heyrt í þingfréttunum, þegar
Hjörvar hóf upp raust sína og las þetta þingskjal:
„ASaljón sækir um 10 þúsund króna styrk til aS
búa til byggingarefni úr íslenzkum hafís“. Þetta
er auSvitaS ég, því ASaljón er ekki til nema einn,
sem sést á prenti. Ég hef þegar veriS lengi aS gera
tilraunir meS þetta og býst viS aS geta bráSlega
sýnt tíSindamönnum blaSa og útvarps nýtt hús,
sem er byggt eingöngu úr hafíssteinum, og má
jafnvel vera tvær hæSir, ef því er aS skipta. Hús
þetta kælir á sumrin, en hitar á vetrum, og er auk
þess einkar hentugt í jarSskjálftum, þar sem ís-
inn er léttari aS fá hann í höfuSiS en venjulegir
steinar. Hygg ég, aS meS þessu séu leystir þeir
örSugleikar, sem Byggingar- og LandnámssjóSur
hefur átt viS aS stríSa undanfarinn áratug, og er
þá ekki til ónýtis barist, enda berst ég aldrei til
ónýtis. Nú eru byrjaSar flugferSir aftur hér á
landi, og má mest þakka Kaupfélagi EyfirSinga,
eins og flest annaS, sem til framfara horfir með
þjóSinni á síSasta mannsaldri. Hefur allt gengið
sæmilega hingað til, aS undanteknu því, er stjórn
SíldarverksmiSjanna komst ómeidd til Raufar-
hafnar og til baka aftur. Ekki veit ég hvort það
ber að telja til. flugslysa, að nokkrar skollatíkur
á Hvammstanga létu hvolpum sínum, er þær sáu
til flugferðanna, eða svo var það kallað. Þó leikur
grunur á, að NorðmaSur sá, er passar tóurnar í
fjarveru Skúla við ráðherrastörf, hafi uppdiktað
þessu til að leyna sínum eigin handvömmum, og
jafnvel þéna á þeim, ef lukkan vildi svo vera láta.
Ku slík skaSabótamál vera algeng hjá frændum
vorum Austmönnum og eru kölluS þar „revsaker“,
það þýðir refjamál. í sambandi við þetta má geta
þess, að Hólmjárn er á móti því, að tóurnar séu
kallaðar læður, og verð ég að vera honum alveg
sammála um þetta atriði; allir vita, hve illa mönn-
um fellur þaS, er þeir eru kallaðir apar og er
skyldleikinn þó æSimun meiri þar en á milli refs
og kattar. Sem sagt hefur Hólmjárn fulla samúð
mína í þessu máli, þó við værum á sínum tíma á
öndverðum meið um Abessiníumálin.
Nú er 1. maí nýlega liðinn og var einkar vel-
lukkaSur. Höfðu blöð þau, er helzt eiga daginn,
ákveðið aS þann dag skyldi öll alþýðan vera eitt,
og tókst það að því leyti furðanlega, að ekki var
marsérað nema í þremur flokkum. En þetta kem-
kort. Fyrst af öllu sendir skógræktarstjóri skeyti
til vina sinna á Ströndum og pantar staura. Verða
þeir svo fluttir víSsvegar um hinar dreifðu byggð-
ir og reknir niSur rammbyggilega. Á myndinni
eru nú bara sýndir einfaldir staurar, en það er
bara gert í sparnaðarskyni, og á þeim stöðum þar
sem útþráin er ríkust verða þeir að sjálfsögðu
hafSir tvöfaldir, líkt og notað er á gripasýningum.
til að binda stórgripi við. SíSan leggur Jónas af
stað með stóðið, sem hann hefur safnaS að sér hér
í höfuðstaðarsælunni síðustu ellefu árin, en hefur
smámsaman fjarlægzt hann síðan og gefur nú frat
í hann. Má búast viS, að það verði tregt til að
byrja með, meðan hópurinn er fullskipaður og
þrjóskan mest, og verður þá brúkaður traktor til
að drasla þeim áfram. Við hvern staur, sem á leið-
inni verður, léttist trossan um einn, en sérstaklega
munar um staurinn, sem reistur er í miðju Ódáða-
hrauni, því þar verða allir kaupfélagsstjórarnir
eftir. Er meiningin, að ferðinni Ijúki í Hriflu.
Verður Jónas þá einn eftir og rennir sjálfur ól-
inni að hálsi sér og bindur sig þannig sjálfur við
sína ástkæru fósturmold.
Þetta mál á vafalaust eftir að fæða af sér marg-
ar blaðagreinar og munum vér því láta oss nægja
skemmriskírn á því í þetta sinn. Ýmislegt má að
hugmyndinni finna, og meðal annars verður ein-
hversstaðar að taka tekjur handa oss í Framsókn-
arflokknum, í staðinn fyrir tillög setuliðsins, sem
nú hverfa úr sögunni, því ekki er meiningin að
hafa það á ríkissjóði, þegar það er komið í átt-
hagana og þarf ekki annað en bíta grasið af jörð-
inni. Gætum vér hugsað oss að fara að dæmi
Hafnarfjarðar og leggja aukaskatt t. d. á öll bíl-
för að skemmtistað íhaldsins að Eiði. Getur það
orðið drjúgur skildingur, því Ihaldið er að byggja
þar nú, og mun sú tiltekt vafalaust auka trafíkina
þangað.
114