Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Side 120

voru margíalt feiri gráður á öðrum, og skyldi
nota hann í aftakafrostum; annars fundum við
oftast hitastig loftsins með því að taka meðaltal
af mælunum og gera þeim þannig jafnhátt undir
höfði. Úr Vatnajökulsleiðangri Guðmundar Ein-
arssonar og þeirra félaga höfðum við tjald, sem
var lofthelt, og áður hefur verið getið um hér í
blaðinu, vindsængur, sem jafnframt var hægt að
nota til að komast yfir vatnsföll á, og prímus, sem
bar á sér öll merki frækilegra ferðalaga, því að
hann var beyglaður mjög, og segir enn af honum.
Skipaútgerð Ríkisins lagði okkur til jöklató, sem
Pálmi hafði splæst með eigin hendi. Af nesti höfð-
um við þrjú súkkulaðispil á mann, ennfremur glás
af niðursuðu og teningsmeter af þrumara, allt-
saman vandlega innpakkað í prentpappír og 72”
hessían.
Farartækið var eitt hið sterklegasta, sem hér
sést á vegunum, sem sé hraungrýtisboddíið vega-
málastjórnarinnar, sem tekur freklega f jórar smá-
lestir, og veitti þó ekki af, svo ríkmannlegur var
farangurinn, sérstaklega eftir að vindsængurnar
höfðu verið blásnar upp. Daginn áður en farið var
af stað, kom það í ljós, að skíðin höfðu gleymzt,
og var brugðið við skjótt og sent upp í Austurbæj-
arskóla og fengin þar lánuð fjögur pör af þeim,
sem Muller gaf börnunum í vetur. Ennfremur var
farið á Veðurstofuna og fengin þar ýms vísinda-
áhöld, og hyggjum vér, að fjarvera þeirra hafi
haft nokkur áhrif á spár stofunnar kringum pásk-
ana, en ekki er rétt að áfellast stofnunina fyrir
það í þetta sinn. Kompás höfðum vér fengið lán-
aðan úr nýja Óðni, því að „leiðin er vandrötuð í
þoku“.
Ákveðið hafði verið að halda af stað úr borg-
inni klukkan 9 á skírdagsmorgun, og voru flestir
þátttakendur mættir fyrir framan Hótel Borg á
þeim tíma. Ekki komumst við samt af stað á rétt-
um tíma, og ekki fyrr en undir tíu, því að útsend-
arar blaðanna þurftu svo margs að spyrja okkur
um afrek okkar, og leystum við úr forvitni þeirra
eftir föngum. Þarna var líka forseti Í.S.Í. og for-
seti Slysavarnafélagsins á landi, og hrópuðu þeir
húrra fyrir okkur um leið og við slitum okkur af
síðasta blaðamanninum (það var einmitt Vívax
frá Morgunblaðinu) og stigum hægt og tignarlega
upp í lúxusinn, en við svöruðum með stuttri tölu
(sem dæmdist á undirritaðan) fyrir báðum þess-
um þjóðþrifastofnunum, og var henni svarað með
margföldu húrrahrópi, sem Pálmi rektor stýrði.
Þá gaf ég Jóni bílstjóra heimulegt vínk, en hann
sló bremsunni frá og setti í gír, en boddíið seig af
stað með alvöruþunga, því að umferðalögreglan
hafði séð um að ryðja götuna, og tók flotta plóg-
sveiflu fyrir apótekshornið, enda var þetta reynd-
ar gamli snjóplógsbíllinn, sem Geir fékk hingað
forðum, og var feginn að komast nú í sitt rétta
element,
Ég get verið tiltölulega stuttorður um ferð okk-
ar inn Laugaveginn. Vorum við seinni í ferðum en
við mátti búast, því að við höfðum ekki reiknað
með því, sem þó varð raun á, að verða að stanza
til þess að kvitta fyrir hollustu lýðsins, sem nú
streymdi að hvaðanæfa til að sjá okkur, þó ekki
væri nema sem snöggvast. I hvert skipti, sem við
staðnæmdumst, varð ég að halda stutta tölu um
tilgang ferðarinnar, vísindalegan og íþróttalegan
árangur hennar. Leit helzt út fyrir, að þetta ætl-
aði að verða annar Papanin-leiðangur, og varð það
líka að vissu leyti, nema hvað enginn okkar hefur
fallið í ónáð hjá Hermanni, eins og prófessor
Schmidt hjá Stalin, en hinsvegar hefur vísinda-
árangurinn orðið álíka. Síðasta stúfinn hélt ég inn
við Hlemm, fyrir líklega um helming íbúanna úr
suðausturbænum og Norðurmýrinni, og skein
hrifning út úr hverju andliti. Ég skipaði nú Jóni
bílstjóra að gefa dálítið meira gas, til þess að við
kæmumst út úr höfuðstaðnum, og gerði hann það
svo rækilega, að við vorum ekki nema kortér frá
Hlemm inn að ám. Þar skeði fyrsta slysið, sem
teljandi væri. Á neðri brúnni stoppaði tíkin og var
ekki til að ama henni lengra. Voru nú tveir sendir
til að ná í umferðaráðið, og urðu til þess Jón bíl-
stjóri og Guðjón aftappari, en við hinir tveir Jón-
arnir hömuðum okkur á meðan og hituðum okkur
á nestinu, svo og rímnakveðskap. Kom það sér vel
að hafa lesið ferðabækur Vilhjálms Stefánssonar,
sem eru tappafullar af allskonar heilræðum, hvað
sem fyrir kemur. Við vorum svo heppnir, að um-
ferðaráðið var nýbúið að gera upptækan bíl, sem
ekið hafði með óleyfilegum hraða framhjá Landa-
kotsspítala, og kom það nú á vettvang með alls-
konar mælingaverkfæri. Að mælingunum loknum
segir formaður ráðsins: „Þið hafið væntanlega
losað handbremsuna?“ Ég sá strax, að Guðjóni
brá, er hann heyrði þetta, og er farið var að at-
huga, var hún blýföst, svo ekki var nú að furða
þó ekki gengi mikið. Játaði Guðjón nú aðspurður,
að þegar Jón beygði út á brúna, hafi hann ætlað
að kastast út úr bílnum og þá handstyrkt sig á
bremsunni, og þá auðvitað kippt henni aftur um
leið. „En af þessu getið þið séð, að við höfum góð-
ar bremsur“, sagði Guðjón. Var nú allt lagfært,
og gáfum við ráðinu snabba að skilnaði í tilefni
af því, að þetta var í fyrsta sinn, sem það hafði
verið kvatt á vettvang og afstýrt slysum og háska-
116