Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 123

það sé orðið óvant stórum bitum úr því það getur
ekki knúsað bitling af hans stærð. Heyrzt hefur,
að Ameríkumenn ætla að fara að slá 50-centa pen-
ing til minningar um Leif heppna, og er sagt, að
Norðmenn standi fyrir þessu. Er okkur vissara að
hafa vel auga með þeim kringum heimssýninguna
í Nefjork næsta ár. Það er vel á minnzt: Ég hef
hann hérna með mér hann Vilhjálm Þór, sem er
alveg nýkominn að westan úr sýningarerindum,
og ætla nú að tala dálítið við hann eða réttar sagt
prenta samtal okkar.
Ég: — Komið þér sælir, Vilhjálmur Þór, mikið
voruð þér vænn að koma hér og tala við mig fyrir
lesendur SPEGILSINS. Og velkominn frá Ame-
ríku. Hvað má hafa eftir yður?
Vilhj.: — Komið þér sælir, Aðaljón, og mikið
var gaman að hitta yður. Þér megið hafa eftir
mér allt, sem ég segi, og dálítið meira, ef það er
eitthvað fallegt. Ekki voru blaðamennirnir í Ame-
ríku að súta það þó þeir bættu svolitlu við.
Ég: — Það var um sýninguna. Vekur það ekki
feikna eftirtekt, að við skulum ætla að taka þátt
í þessari frægu sýningu?
Vilhj.: — Þér getið nú nærri. Það hefði ekkert
veitt af að senda mér sérstakan pressuattassji,
eins og það er kallað, bara til að sinna blaðamönn-
unum, því að mér er alveg óhætt að fullyrða, að
engin þjóð verður líkt því eins velkomin á sýning-
una eins og vér, enda fáum vér stað örskammt
frá stærstu höllinni, sem er Bandaríkjahöllin, svo
nú er um að gera að hafa eitthvað ætilegt á boð-
stólum til að sýna gestunum.
Ég: — Já, það er ekki einmitt maturinn, sem
verður aðallega sýndur héðan?
Vilhj.: — Jú, ég býst við að hann verði fyrir-
ferðarmestur, en annars verður þarna líka óæti
eins og Karlakór Reykjavíkur og íslenzkar bækur,
því þó að vér stöndum framarlega í saltfiskinum,
þá erum vér fyrst og fremst lista- og vísindaþjóð.
Þetta sagði sýningarstjórinn við mig, þegar ég
var að undirskrifa við hann samningana fyrir
hönd ríkisstjórnarinnar.
Ég: — Nú, svo þér fóruð vestur með ráðherra-
valdi ?
Vilhj.: — Já, það getur maður vel sagt, mér var
falið að undirskrifa plaggið, ekki af því ég skrifi
neitt betur en Hermann — hann skrifar rétt góða
hönd — heldur af því hann mátti ekki vera að því
að fara vestur sökum annríkis heima fyrir.
Ég: — Hvernig verður nú sýningunni fyrir-
komið hjá oss?
Vilhj.: — Þar komum við einmitt að atriðinu,
sem ég má ekki segja neitt um. Við erum fleiri í
nefndinni en ég, og enda þó ég hafi þetta alltsam-
Til Friöarvinaíélagsins.
(XIII. 9.—10.)
Heill sé ykkur! Hvað þið nú heitið:
Hinrik, Rósin-Björg, Aðal-Kranz, —
— þarna hlupu nöfnin f dálítinn dans, —
en ef þið með forsjálni frægðar leitið
framtíðin veitir þeim meiri glans —
ódauðlegan elegans.
Göfugt verk þið hafið með höndum,
að halda uppi friði, í öllum löndum:
— frá Lilliput að Langanesströndum.
Þið passið að Hitler herji ekki á Frakka,
né Hund-Tyrkinn glettist okkur við,
þið sprænið lýsi á spænska krakka
og sprautið frið inn í mannkynið;
svo jörðin verður eitt himinsinshlið.
— Allt þetta verður ykkur að þakka. —
Það dugar ekki’ að þeir drepi hver annan,
í déskotans vitleysu, austur í Kína, —
— þar skuluð þið láta ljós ykkar skína.
Nú skipið þið Franco að hætta að herja,
svo hægara verði Madrid að verja,
og þegar hann Mússi’ úr sér ræðunum ryður,
þið reynið að segja: „Friður sé með yður“.
— Þegar þið hafið svo heiminn friðað:
Hvítliða, Nazista og Fasista siðað,
þið ættuð að taka til hérna heima
og heimsfriðinn láta’ yfir ísland streyma
og ekki megið þið Grænlandi gleyma.
Stefán Jóhann og Stalin
styðji ykkur alla tíð.
Verið þið Framsókn falin,
í friði ár og síð.
Snerrir.
an í höfðinu, verð ég að bera það undir meðnefnd-
armenn mína áður en nokkuð verður uppskátt —
þó ekki sé nema fyrir forms sakir. En svo mikið
megið þér hafa eftir mér, að við erum búnir að fá
sýningarsérfræðing fyrir lítið verð og hann drauj-
ar þessu öllu til í smáatriðum.
Ég: — Þakka yður nú fyrir þægilegheitin, Vil-
hjálmur Þór, og mikið verða lesendur mínir fróð-
ari eftir um sýningar yfirleitt og Nef jorkarsýning-
una sérstaklega.
Vilhj.: — Verið þér nú sælir.
Ég: — Já, verið þér nú sælir.
119