Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 138

Sótti á djúpið
síld og þorska
Kveldúlfs drótt
kjarkmagnaða.
Soltnir Hriflungar
og sósíalistar
Korfðu með öfund
á annara bein.
Tímalygi
Iétu dynja,
beittu ótrauðir
eiturtönnum.
Sultargaul
Úr görnum tómum
heróp var
Hriflunga.
Hófst þá orrusta
en hraegrimmasta:
Beittu kjöftum
Bolsar rauðir,
voru eiðsvarnir
vinir Nasa,
og bræðralag veittu
bændalyddum.
Meiri en nokkur maður virtist þá,
magt og dýrð hans skyggði lítið á,
gladdi sig við Ihalds úthellt tár,
Islandsbanka veitti banasár.
Hvílíkt skjall og „hvílíkt bænar-
mál“,
hvílík Ioforð, hræsni, svik og tál,
hvílíkt vol og „hvílík kröm og
neyð ,
hvílík skemmd á frónskum þjóðar-
meið.
Innlend var þá einkasala blind, —
útgerðin varð sannnefnd hryggðar-
mynd.
Munið íhalds örvæntingarróm
yfir þessum dapra skapadóm.
„Æska, elli, menn og mjúklynd
fljóð“
muna ennþá þingrofs eymdarhljóð,
dauðans ótta og angist Framsóknar,
eymd og niðurlæging Jónasar.
Allt um þraut
íhaldsveldi.
Geyjuðu á rústum
rauðir hundar
og gráðugir
gengu að veizlu,
bein fátækrar
bruddu þjóðar.
III.
Lauk þar stjórnarævi stórvirks
manns,
Stalins þessa kalda jökullands,
er sína óvini í fjöru fann,
fletta af mörgum sóma og launum
vann.
Þjóðina yfir leiddi kvalakvöld,
kaldrifjuð var Hriflons stjórnaröld,
rfkið gerðist ráðlaust skuldaþý, —
reyndi Pétur samt að halda í.
„Atburð sé ég anda mínum nær“, Skáldaþjóðin skuldaþyrna ber,
enda þótt sé liðið nokkuð fjær: skólaæðið teymdi dilk með sér,
Þann fyrsta sæla sigur Framsóknar tekjulítið reynist Reykholtsfjós. —
og síðan valdatöku Jónasar. Reynslan gefur seinna skilningsljós.
134
Heill þér, Loðgeir, hættu að blása
í kaun,
hefðarsessinn var þín svikalaun.
Eftir makk við íhalds útpínt lið
æðstu völdum tókstu sjálfur við.
Litla og meyra Loðgeirs loðna sál
ljómaði við íhalds dýrðarbál!
Síðan burtu stjórnar- hrökk af -hól
hitar sér við Krata dýrðarsól.
IV.
Þjóðin mátti þola háð,
þrotin gervöll Ihalds ráð.
Karlæg skagfirzk kerling ein
kúgun skóp og þjóðarmein.
Feigur Tryggvi féll í val,
fylgislaus var Jón í Dal.
„Það voru náköld norna ráð“,
nötraði af hrolli skuldugt láð.
Næddi um fólkið kylja köld.
Kratar fengu bein og völd.
Ferleg tíð með svall og sukk,
sem að forðum spáði Krukk,
yfir landið æddi myrk,
Eysteinn grátbað Júða um styrk
til að halda horfi í,
svo horuðust ekki beinaþý.
Kratar stýrðu landi og lýð,
lukkukjörin þrutu fríð:
Héðinn Kveldúlf kaus í fórn,
kúga vildi Hermanns stjórn.
Bar þó skömm úr býtum þar,
biluðu handjárn Framsóknar:
Harald ráku svo í svip,
settu í stólinn vankagrip.
Krafsar í bakkann beinalið,
biður Framsókn nú um grið.
Við Krötum gröfin gapir köld,
gráleg eru svikagjöld.
í bita munar Bolsaflokk,
böndin spinna á svikarokk,
til að fleka fólksins vit,