Úrval - 01.02.1946, Page 9

BRÁÐUR BANI
7
Til þess að þín verði minnst, verð-
ur þú að stöðva vagn þinn of ná-
lægt beygju að nóttu til og
standa fyrir afturljósinu, meðan
þú losar varadekkið — þá mun
þín minnst sem mannsins, er
þungvörubifreið flatti út á hans
eígin vagni. Eða þú verður að
vera eins frumlegur og ungling-
arnir tveir, sem köstuðust út úr
opinni bifreið í vor — en lentu
báðir með höfuðin á framrúðu-
pósti, sem sneiddi ofan af höf-
uðkúpum beggja, allt niður að
augnbrúnum. Eða aka á níu
þumlunga gilt tré, fella það og
vera rekin í gegn af kræklóttri
grein.
Þetta eru ekki neinar tilbún-
ar ógnarsögur; þetta er aðeins
híð hræðilega hráefni hag-
skýrslnanna f rá liðnu ári, eins og
það hefir birzt lögregluþjónum
og læknum, og dæmin eru valin
af handahófi. Það kynlega er,
að sögurnar líkjast hver annari.
Það er ekki auðvelt að fá slas-
að fólk til að tala. Þegar þú
vaknar aftur til meðvitundar,
kemst þú að raun um, að hinar
ægilegu kvalir, sem þú finnur
um allan líkamann, stafa af því,
að bæði viðbein og bæði herða-
blöðin eru brotin, hægri hand-
leggurinn tvíbrotinn og þrjú
rif, og öll líkindi benda til að
þú sért skaddaður innvortis.
Þegar dregur úr lostinu, getur
jafnvel sársaukinn ekki kæft þá
tilhugsun, að þú sért að dauða
kominn. Þú getur jafnvel ekki
gleymt því, þegur þér er lyft
upp á sjúkrabörumar og brotin
rifin stingast inn í lungun, og
hvassir endar viðbeinanna rek-
ast inn í æpandi háls þinn. Þeg-
ar þú hættir að hljóða, verður
þér það aftur ljóst — þú ert að
deyja og þú ert reiður út í sjálf-
an þig vegna þess, að svo er
komið. Þetta er ekki heldur
neinn skáldskapur. Þannig er
þeim innanbrjósts, sem er einn
af hinum 36 þúsundum.
Og í hvert skipti, sem þú ekur
óvarlega krappa beygju, hvert
skipti, sem þú ferð hratt á hál-
um vegi, hvert skipti, sem þú
ekur harðar en viðbragðsflýtir
þinn fær ráðið við, hvert skipti,
sem þú ekur, eftir að hafa
drukkið eitt eða tvö glös af
áfengi, hvert skipti, sem þú
ekur of nálægt þeim, sem á
undan er —, ertu að tef la nokkr-
um sekúndum gegn blóði, þján-
ingum og voveif legum dauða.
Virtu sjálfan þig fyrir þér,
þegar maðurinn á hvíta kuflin-
um hristir höfuðið yfir þér,